Weer een stukje uit mijn herinneringen die ik nu en dan opschrijf. Niets wat hier verschijnt is chronologisch, maar met de nodige randgegevens erbij mag dit de pret niet drukken.
Het is grote vakantie. Christel komt niet meer met me spelen.. Er is iets tussen haar mama en de mijne aan de gang maar ik weet niet precies wat maar het moet iets met geld te maken hebben. Alleen spelen is niet leuk en van mama mag ik niet naar een speelplein of scouts. Daar komt volgens haar alleen maar narigheid van. Op een middag komt mama thuis met een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Hij heet Geert en woont enkele huizen verder recht tegenover de betonfabriek waar mijn vader werkt.. Het klikt meteen tussen ons en enkele minuten later ravotten we reeds in onze tuin terwijl de vuile jongetjes van de buren ons gadeslaan. Iedere zaterdagnamiddag mogen we met papa mee naar de fabriek waar hij enkele klussen klaart terwijl wij ons uitleven op de bergen zand en steentjes. Soms komen de jongens van de baas meespelen. Zij hebben met stenen en zand een dorpje gemaakt vlak achter de grote hangaar dat zij “Klein Vlaanderen” noemen.
Met de meeste kinderen uit onze straat hebben wij niet veel contact. Enkele meters naast het huis waar Geert woont leeft de familie Vanhuyze. Een ruw volkje maar wel met het hart op de juiste plaats. De vrouw is een ferm uit de kluiten gewassen dame. Haar verschijning en manier van praten doet je tweemaal nadenken moest je van plan zijn tegen haar op te gaan. De man daarentegen is klein en tenger en doet bijna nooit zijn mond open. Waarschijnlijk mag hij niet van Angèle zoals zijn manwijf heeg. Hij werkt in het “vatenkot” in onze straat. Dit is de fabriek naast mijn huis. Daar maken ze oude vieze olievaten terug als nieuw. Zijn twee oudste kinderen zijn een stuk ouder dan wij maar er is nog een jongere dochter van 7 of 8.Connie is haar naam. Een echt meisje is ze niet, eerder een mollige jongen dankzij dat korte haar. Net als haar mama kan ze haar mondje roeren. Soms komt ze met haar hondje voorbij ons huis en stopt dan even om tegen mijn mama te praten. Wanneer ik bij Geert aan het spelen ben komt ze nu en dan ook eens voorbij gewandeld met haar hondje in een kinderwagen.
Het is dinsdag. Weer is het markt in het centrum van Roeselare. Deze maal gaan mama en ik niet rondslenteren tussen die kraampjes, maar gaan we naar de oogarts. Vorige week waren we aan zee en toen mijn mama een bord aanwees kon ik tot haar grote verbazing niets lezen. Niet dat ik niet meer kan lezen, maar ik kon de letters gewoonweg niet zien. Na meer een uur me zitten vervelen in een saaie wachtkamer is het eindelijk onze beurt. Een gerimpelde onvriendelijke man goochelt met allerlei soorten glazen op een loodzware bril die pijn aan mijn neus doet. Leuk is anders. Een half uur later trekken we met de nodige papieren naar een brillenwinkel. Daar worden we vriendelijk begroet. Een groot verschil met die ouwe vent van daarnet. De winkelier toont mijn moeder enkele brillen die volgens hem goed bij mij passen. Een half uur is de keuze gemaakt.
Tijdens de laatste week van de vakantie fiets ik samen met moeder naar school. Enkele leraars zitten samen aan een tafel te praten terwijl ze koffie drinken. Ze begroeten ons hartelijk. Meester Steelandt komt naar me toe. “Wat een leuk brilletje heb je aan”. Hij streelt zachtjes mijn gezicht.. Mijn moeder straalt. Dan vertelt ze dat ik naar een andere school moet. Meester Steelandt vindt dit jammer, maar heeft begrip voor haar beslissing. Zachtjes gaat zijn hand over mijn rug. Hij is de liefste meester van allemaal ! Ik zal hem missen.
Op de radio spelen ze een liedje dat ik graag hoor.
Geen idee waar ze over zingen want ik versta geen engels maar het klinkt wel mooi.
Laat weten of er nog meer mag komen uit mijn oude doos.
Groetjes
🙂
De dingen des levens ! 
Die foto is goud waar!
Jammer dat er iets mis ging tussen jullie moeders. Ze zouden de kinderen er niet in mogen betrekken, maar ik begrijp het wel.
Mooie herinneringen, Suske
schitterend, die anekdotes, Suske!
Mooi geschreven… laat maar komen!
Als 16 jarige kon ik dit liedje wel waarderen…
Was een prettig te lezen stukje…en dat in mijn vakantie haha
Maar je ziet het ik probeer toch wat bij te houden…
Groetjes
De zomer van 71, ik was nog niet eens in wording
Als ouders onderling iets hadden ging het tussen de kinderen vaak ook fout ja. Die mochten elkaar dan niet meer zien. Raar eigenlijk.
Dit is een mooi geschreven hoofdstuk van je jeugd, het zal niet gemakkelijk voor je moeder zijn geweest.
Ga door en bundel ze.
Tijden van lang geleden…. ook ik moest naar een andere school, maar dat had te maken met een verhuizing.
mogge Suske
ik loop achter in de mail en de blogs 🙂
maar dat valt niet op als je terug gaat naar ’71 🙂
toen speelden de kinderen nog op straat en hadden nog nooit van pc gehoort
ik was toen soldaat hihi en geen beste , deed nog steeds kattenkwaad , nu nog hoor
dat is een hele goede reden geweest om je van die school weg te halen
geniet de dag
Moeten we je dat echt laten weten Suske? Ben je er dan niet zeker van dat je ons met die knap geschreven jeugdverhalen aan je blog kluistert? Wel, dat doe je beslist dus laat de rest van je levensbeschrijving maar komen!
En met een brilletje ging de wereld nog verder voor je open, je kon alles helder zien….!!
tuurlijk moeten er meer van deze verhalen komen, suske!
die met de rode sokjes, ben jij dat of is dat geert? 😉
geen van beiden. Dit is één van de zonen van de baas vd fabriek.
Het gaat om het verhaal, de tijd is niet relevant.
spelen op het terrein van de fabriek kon in die jaren nog, met veel plezier.
Mevrouw Vanhuyze is duidelijk de baas in en om het huis.
Dat was dus een bril, een hele aanschaf, ging je over naar het speciaal onderwijs? Hans
nee hoor. ik moest er weg van moeder omdat er in het zesde jaar alleen jongens zaten die wachtten tot ze 14 waren om naar de fabriek te kunnen gaan.
Van mij mag je meer verhalen vertellen uit de oude doos, waargebeurd of bijna waargebeurd, zolang je maar woorden gebruikt als heeg vind ik het top!
Ik ben voor, maar dat had ik al laten weten volgens mij, ik kan wel genieten van oude verhalen. Dit verhaal..ik was nog niet eens geboren. Kun je nagaan. Waarom moest je trouwens naar een andere school?
Love as always
Di Mario