De dingen des levens !

Zondag 19 september was hier in Roeselare autoloze zondag. Dit niet alleen in Roeselare hoor maar dit terzake. Zoals steeds betekende dit alhier een drukke agenda in centrum Roeselare. Veel aktiviteiten waarvan de meeste in het teken staan van de fiets. Ik zat samen met buurman Ronny en zijn vrouw op een rustig terras en zag de meute toestromen. Lang geleden dat men me op een terras kon zien. Hier en daar riep iemand mijn naam of iets in de trend van “lang niet gezien!”. Ook het fietspunt was uitzonderlijk open. Daar even de aanwezigen verrast met mijn bezoek. Ik was de eerste levende ziel die namiddag.

Nu we toch over fietsen bezig zijn. Rond de middag reed ik in de Ooststraat. Enkele meters voor mij zag ik een meisje en haar fiets op de grond liggen. Haar oudere broers stonden erbij en keken er naar. Blijkbaar was haar fietsketting helemaal los gekomen. Door de val ? Of is ze gevallen door die ketting ? Geen idee. Het bleek om een fiets van het fietspunt te gaan. Samen met een dame die ons bezig zag en derhalve haar auto aan de kant zette kregen we de ketting terug op zijn plaats en kon het meisje weer verder fietsen. Ze sprak moeizaam nederlands en gezien haar huidskleur heb ik een mailtje gestuurd naar het fietspunt zodat ze weten wat er met haar fiets gebeurd is als ze de fiets aanbied voor herstel of onderhoud.

Zo was deze zondag vlug voorbij.

🙂

De groep had een eerste hit met “Go now” met als zanger Danny Lane. Na zijn vertrek kwamen John Lodge en Justin Hayward de gelederen versterken en veranderde de muzikale richting van R’nB naar pop en rock en begonnnen ze de mellotron te gebruiken,

Hun eerste en grootste hit in die bezetting was “Nights in white satin”.

Daarna zouden ze nog vele singles en LP’s verkopen, maar geen grote hit meer zoals Nights….

Danny Lane, hun eerste zanger zou in de 70’s succes hebben als lid van Wings met Paul en Linda McCartney.Met McCartney schreef hij onder meer de hit Mull of Kintyre.

Toen ik vrijdag rond de middag aan het fietsen was kwam ik langs dit grappig beeld. Het is duidelijk wat dat wezen van ons wilt.

Groetjes.

🙂

Gisterenavond stuurde Eva me enkele foto’s van hun bezoek aan Brugge.

Het is duidelijk dat ze vooral de winkelstraten bezocht hebben.

Ook even een boottochtje om Brugge van daaruit te verkennen.

Alles is vlot verlopen. Vandaag donderdag staat er een bezoek aan Sluis op de planning.

Groetjes.

🙂

De eerstvolgende dagen zal het hier rustiger zijn dan normaal. Niet dat hiet hier stormt, maar Eva is met haar groepje van de tijdsbesteding naar Blankenberge. Van daaruit gaan ze ook Brugge en Sluis met een bezoekje vereren.

Het startsein werd gegeven op het terrein van school St Idesbald met een BBQ. Vandaar die foto van dienen pater. Vrijdagmiddag zijn ze terug thuis.

Ik heb Eva gevraagd om nu en dan enkele foto’s door te sturen. Wie weet toon ik die dan hier op de blog.

Brooker en Reid begonnen samen liedjes te schrijven in 1966, nadat Brooker’s R&B-band, de Paramounts, uit elkaar ging. Reid leverde suggestieve, cryptische teksten voor zanger-pianist Brooker’s klassiek gearomatiseerde melodieën. Om “A Whiter Shade of Pale” op te nemen (de orgellijn is ontleend aan Bachs Suite nr. 3 in D Major), schakelden ze organist Matthew Fisher, gitarist Ray Royer, drummer Bobby Harrison en bassist Dave Knights in.

Procol Harum – de naam, vrij vertaald uit het Latijn, betekent “voorbij deze dingen” – nam het volgende decennium 10 albums op, maar oprichters Brooker en Reid waren de enige continue leden.

Van “A Whiter Shade of Pale” zijn sinds de release in 1967 meer dan 6 miljoen exemplaren verkocht. Het nummer is ook door velen gecoverd, van de Canadian Brass tot Willie Nelson. Maar Keith Reid en Gary Brooker, de twee leden van Procol Harum die de eerste en enige hit van die groep schreven, zijn daardoor niet bepaald miljonairs geworden.

Sterker nog, ze hebben niet eens de rechten op het nummer. Dus terwijl Reid toegeeft dat hij en zijn partner “het niet slecht hebben gedaan”, zegt hij ook dat “A Whiter Shade of Pale” “een fortuin heeft verdiend voor andere mensen”.

Dit was het dus weer voor deze zondag. Geniet van de muziek.

Groetjes.

🙂

Het is te merken hier dat de scholen terug gestart zijn. Kleine Muis is ook terug actief in de afdeling “Bakkerij”. Zij zit nu in het vierde jaar. Deze maand wordt zij 16. Ik leerde haar kennen toen ze 8 was. De jaren vliegen voorbij en binnen twee jaar is ze meerderjarig.

Wat ik hier wil schrijven is dat ik terug mag meegenieten van wat zij op school geleerd heeft. Op de foto hierboven zie je een voorbeeld. Dat belooft voor de rest van het schooljaar.

Groetjes.

🙂

Er wordt hier in Roeselare nogal wat afgebroken en – soms – gebouwd. In het voorjaar had ik al een blog ofzo hier gepost over de afbraak van een deel van het veevoedersbedrijf Hanekop. Gisteren donderdag ging ik eens kijken hoever de werken staan.

Zo te zien is alles wat moest afgebroken worden afgebroken. Het puin is ook opgeruimd. Dus kunnen ze beginnen met de bouwwerken. Wanneer ze die zullen aanvangen weet ik niet. De haai kon hier ook geen antwoord op geven.

Groetjes.

🙂

Precies op zijn geboortedag 8 september en tien dagen voor de start van het WK in Vlaanderen werd in Roeselare een standbeeld voor Jean-Pierre Monseré onthuld. Monseré werd wereldkampioen in 1970 en overleed nog geen jaar later tijdens een kermiskoers in de regenboogtrui. Het manshoge standbeeld met koersfiets kreeg niet toevallig een eeuwige plek aan de voorgevel van KOERS, het Museum van de Wielersport.

Joke bracht me op het idee om hier iets te posten over dit standbeeld. Mijn fiets genomen en er heen om enkele foto’s te nemen.

Terwijl ik bezig was kwamen enkele mensen bij me staan om iets over de persoon of over het standbeeld te zeggen.

volgen één van hen was zijn familie geen onbekende bij de toenmalige rijkswacht. Zwaar volk dus. Een ander manspersoon vond het beeld absoluut niet lijken op de wereldkampioen. Zo hoort een mens eens iets.

Zij die meer info willen over deze persoon kunnen die hier vinden.

Groetjes.

🙂