De dingen des levens !

Op 26 september 1992 gaven we elkaar het ja-woord.  24 jaar later zijn we nog steeds samen. Het lijkt de dag van gisteren wel, maar als je het even op je gemak bekijkt dan is er meer dan genoeg gebeurd in die jaren dat we samen zijn. Huisje kopen, kindjes maken die ondertussen ook “groot” zijn, mensen rondom ons die komen en gaan, elk op zijn of haar manier. Neen, 24 jaar is niet niks. Ik kan van mezelf niet zeggen dat ik nog steeds de man van toen ben. Teveel gebeurd, van alles meegemaakt. Greet kan over zichzelf hetzelfde zeggen. Toch zijn we samen gebleven ook al ging dit niet steeds van een leien dakje. Sommigen hadden niet liever gezien dan dat ons huwelijk als een vliegtuig te pletter stortte. En op zo’n ogenblik trekken we gezamenlijk aan dezelfde hoeken van het laken.

Kort samengevat : samen leven is nooit simpel maar met een beetje wil en geluk lukt het wel.

En het vliegtuigje op de foto was ook niet aan het neerstorten, maar landde doodgewoon op de landingsbaan van het vliegveld van Wevelgem. Die was ik gisteren met de Muizen aan het spotten. Kleine Muis wordt vandaag 11 jaar jong. Een elfje dat stilletjesaan groot wordt.

Groetjes.

🙂

Toen ik deze middag met de Muizen terugkeerde van een penibel bezoek aan Zoonmuis zagen we enkele parachutisten traag maar zeker nederdalen. Ik zette de auto aan de kant van de straat zodat we van dit showspel konden genieten. Ook enkele vliegtuigjes vlogen laag over ons. We waren vlakbij het vliegveld van Wevelgem.

Mij zie ik zoiets niet rap doen : parachute springen. Ik duizel al wanneer ik op de ladder kruip om de klimop te snoeien.

En jullie ?

Groetjes.

🙂

Greet schrijft
Ik begrijp dat niet iedereen het snapt van de vorige blog. Zijn werk op zich zal hij enorm goed doen.- niet voor niets dat die firma hem ECHT wilde.
Het belangrijkste: VOOR koken: is: leren small talk, over koetjes en kalfjes praten.

Een Asperger met zijn beperkingen op dat vlak, heeft echt, en daar grappen wij NOOIT  over, gezegd: ik wil niets leren over sport, voornamelijk voetbal.
Ook daarom dat hij aan mij gevraagd heeft over dat koken. Hij heeft onderwerpen nodig om gewoon te kunnen over praten.
Niet voor niets
Sus en ik kennen hem. Hij zal het wel leren.

mvg Greet

Greet schrijft
De zoon gaat werken sinds nu zowat 5 weken, dat is al bekend.

Om op het werk te raken maakt hij gebruik van het openbaar vervoer, bijna dagelijks met dezelfde collega, iemand van 10 jaar ouder met een gezin, die thuis de kok is.
Die persoon vraagt hem bijna elke dag, wat heb jij gegeten? En dan krijgt de moeder deze vraag ook weer. Kijk; ik wil gerust hem recepten meegeven??

Uit andere vragen kan ik gewoon zeggen: de zoon begint zich met alles meer en meer thuis te voelen op het werk en wat hij daar moet doen. Vertrouwen hebben ze in hem daar wel absoluut!
En wat beter kan: nog altijd raad vragen aan vader en moeder over echt waar: praten over koetjes en kalfjes, small talk,  you neem iet wij draaien het.

Op 3 oktober verhuist de dochter echt naar de opvang van een jaar voorbereiding op begeleid, beschut wonen
mvg

Greet

Net toen ik in de late namiddag door de drukke winkelstraat wou fietsen hoorde ik een geluid dat door merg en been ging.  Bij nader inzicht was het geen zeekoe met barensweeën maar een stel straatmuzikanten die een of ander klassiek stuk aan het verkrachten waren. Vlug mijn phone te voorschijn getoverd en hen op de “gevoelige” plaat geschoten.  Boven hun hoofd hing een bordje met “te huur” maar ik vermoed dat dit op het leegstaand pand achter hen slaat. Wil je hen toch inhuren voor feesten en plechtigheden dan is dit op eigen risico. Net ik wegreed begonnen ze “House of the rising sun”. “Eerder een zonsverduistering” reageerde een kennis toen ik hem probeerde duidelijk te maken met welk nummer ze ons slakkenhuis nu begonnen te teisteren.

Mevr. Kakelbont vroeg me op Facebook welk geluid zo’n fietswiel voortbrengt. Ik heb het even voor haar opgezocht op youtube :

Misschien moeten we dit zelf eens proberen en het op youtube plaatsen,

Groetjes.

🙂

Toen ik gisterenavond nog wat aan het opruimen was in de tuin hoofde ik plots blaffende honden. Vervolgens hoorde ik kinderen roepen. Geen idee wat er aan de hand was tot ik  boven mij iets hoorde. Ik keek omhoog en zag een leeuw die een mandje meesleurde door de lucht. Vlug een foto nemen vooraleer hij met de noorderzon verdwijnt.

Groetjes.

🙂

Vrijdagavond mocht onze dochter naar een verjaardagsfeestje. Het werd vroeg in de ochtend toen ze terug thuis kwam. Toen ik haar gisterenavond terug naar Menen bracht viel ze zowat om van de vaak. Het feest vond ze geslaagd en da’s wat telt.

Gisteren was er weer eens feest in de frituur, ditmaal zonder live optreden. Hoe dan ook de sfeer en het eten waren uitstekend. Deze morgen gelukkig lang kunnen uitslapen.

Ik heb nog enkele plannen voor vandaag zoals een bezoek aan de “Tuin der lusten”. Benieuwd of de blauwe kever terug van de partij zal zijn.
Via Flickr en Instagram ga ik misschien “live” enkele foto’s plaatsen.
Ook mag ik het kampioenschap “fietsbanden herstellen” dat deze namiddag doorgaat op het stationsplein niet vergeten te vermelden.

tGelukkig hebben we morgen weer een doorsnee werkweek om terug tot onze positieven te komen.

Groetjes en fijne zondag.

🙂

Toen ik rond 16 u naar huis reed voelde ik al de eerste druppels vallen. Ik was goed en wel thuis of de hemel zette de sluizen open. Net op tijd kwam Eva thuis, maar Jasper had minder geluk.

Wat mij vooral opvalt is nu de wolken en regen terug in ons land zijn, de dagen heel wat korter worden. Het is volop duister buiten wanneer ik dit schrijf en het is nog geen 21 u. Dit betekent dat ik weer meer binnen bezig zal zijn aan de pc, blogs lezen en zelf schrijven. Tussendoor nog enkele kortverhalen afwerken waaraan ik in het voorjaar aan begonnen ben, maar de laatste maanden niet naar gekeken heb. De zin om er aan verder te werken is er dankzij het omkeren van het weer terug. Een kort horrorverhaal is bijna af. Wie weet wat ik er nog aan verander of gewoon in de virtuele vuilnisbak kieper. We zien wel. We moeten nog veel donkere dagen doorworstelen.

Groetjes en maak het jezelf gezellig !

🙂

De kogel is door de kerk : Onze zoon is definitief af van school en wel met onderscheiding. Hij mag dus op zijn twee oren slapen. Naar school gaan behoort voor hem definitief tot het verleden. Ondertussen is hij reeds een maand aan de slag bij een firma en het bevalt hem daar.

Ook goed nieuws over onze dochter : begin oktober start zij met de voorbereidingen op zelfstandig wonen. Deze voorbereiding duurt maximum één jaar. Dit ziet zij maar al te goed zitten. Nu nog de nodige documenten ondertekenen en haar spullen die ze bij zich heeft in het ziekenhuis verhuizen naar haar nieuwe optrek.  Details volgen.

Groetjes.

🙂