De dingen des levens !

Greet schrijft

Waarom ik sukkel met artrose aan mijn skelet?

Genetisch of niet. Ergens is het familiaal.  Mijn 7 jaar jongere zus is in het verleden al geopereerd van 2 zware hernia’s en in de vorige paasvakantie 3 x op 2 weken tijd  ook door littekenweefsel aan haar ruggemergkanaal. Dat zijn van die serieuze zaken

Er is niet echt een verklaring voor.
Ooit heb ik gevraagd aan een chirurg: wat veroorzaakt dit? Antwoord: mevrouw, er is niet echt een verklaring, het kan genetisch zijn.

In mijn schooljaren was ik zelfs goed in gymnastiek.
Achteraf gezien eerste waarschuwing op mijn 24ste. mijn onderrug zat compleet vast.  Met rusten, spuiten enz was dat na een week gedaan.
De jaren erna voelde ik wel iets, bij bewegen , poetsen, buigen, of zo maar goh ja je hebt pijn maar iedereen heeft wel eens pijn

Fast forward tot 2007 waardoor ik op aanraden meer aan sport ben gaan doen. Ik was toen 42. Volleybal lag mij wel, ik heb dat 3 maand gespeeld met plezier. Toen is het echt begonnen. Rug en knie tegelijk.
Nogmaals fast forward : tussen 2007-2010 genoeg geopereerd en gerevalideerd. 2 heel erge. Die aan mijn gedraaide rugwervel die drukte op mijn ruggemerg. Dat was de allerzwaarste, ook qua revalidatie. Het was pas achteraf, door de controledokter van het werk, dat ik echt heb beseft dat ik aan een verlamming had kunnen hebben.

2010 Mijn protheseknie, heb ik gekregen door echt door en door te moeten praten tegen de chirurg. Hij had reserves over mijn leeftijd. Ik voelde wat ik voelde. Nadien was hij de eerste om toe te geven: mevrouw u had gelijk.  Die revalidatie is relatief makkelijk verlopen en ik kon na eindelijk 3 jaar krukken echt aan de kant zetten.

En dan nog 2012= 3 halswervels laten rechtzetten. Had weer te maken met te smal kanaal voor ruggemerg.
mvg Greet

l

Greet schrijft£
Intelligentie
het schrijven op zich zou ik niet gedaan hebben zonder een weten van verdriet- niet van pijn .
Vandaag was er in de brievenbus e voor zoals vorig jaar, een uitnodiging voor de burendag.
Was de dag dat onze dochter een poging deed om zichzelf te doden. Echt waar.

Wij zijn een jaar later en wij weten dat er op zich niets is opgelost.

Dat woord is voor mij intelligentie. De waarom vragen liggen mij nu niet echt
Wij zijn allebei de beide ouders van haar. Dat de zoon zelfstandig het goed doet, autismegewijs kan/zal/wel  liggen dat wij hem altijd de ruimte hebben gegeven.
mvg
Greet

Greet schrijft.
Ik kan bij momenten echt niet veel door mijn lichamelijke pijn.
Wat ik wel heb gedaan, een bij wijze van spreken 5 stappen.

gisteren naar de vrouwen, gewoon naar het huis van de syrische buren..
het overlijden van een man, en of vader is iets dat niemand zou moeten ervaren.
Het feit dat ik er geweest ben, heeft blijkbaar toch voor de familie echt iets betekent.

Want zoals misschien  ik wil duiden, verdriet is universeel
Zeker als het om onschuldige mensen over een oorlog gaat.
mvg

Greet

Greet schrijft
Over onze dochter
Nooit zeggen: het gaat goed.
Ze is 19 en we hebben de vraag gekregen of er een diagnose op papier staat over haar autisme.
Begrijp het niet verkeerd, zoals ze zeggen, NIEMAND twijfelt daaraan.
Heeft ons nog eens doen echt nadenken over de papierwinkel van sinds ze 3 was en neen. Er is hier in huis geen diagnose op papier.
In een school, en een leerlingenbegeleidingcentrum dacht ik, daar gaat we wel dat papier vinden., dus begin je weer te bellen.

Inderdaad er moet een dossier zijn. Ze zullen opzoeken  en verwittigen.
Nu  wat vermoeiend is met al dat laten opzoeken.
Een iemand zei: 13 was de dochter toen ze voor het eerst werd opgenomen vanwege psychoses. Blijkt dat er op een formulier stond: mogelijk mcdd.

Wij zijn de ouders van Eva.  De psychiater toen heeft ons NOOIT aan het lijntje gehouden of iets ons beloofd. Het was ook de eerste keer dat wij, en zij, in aanraking kwamen  met psychiatrie.
Dat is/wordt allemaal doorgegegeven aan waar ze nu is.

De papierwinkel ivm alles over onze dochter, niet te onderschatten.

mvg Greet

Deze middag ging de bel. Greet doet open en ziet tot haar verbazing Mohamed, de tienjarige syrische buurjongen voor haar staan met in zijn handen een dampend bordje met twee vissen. “Mijn vader is gisteren gestorven” hakkelt hij terwijl hij Greet het bordje overhandigt.  Nu begrijpt Greet waarom het gisteren zo druk was bij die mensen. Heel de familie leek afgekomen en onze Go Kart werd druk bereden door hun kinderen.

De man was al geruime tijd doodziek en nu is hij thuis gestorven. Vandaag werd hij naar islamitisch gebruik reeds begraven. Geen idee waarom we die vissen gekregen hebben. Syrische gewoonte bij ovrlijden ? Who knows !

Groetjes.

😉

Zondagvoormiddag reed ik richting Menen met propere kleren, een berg strips en enkele flessen cola light.  Daar zal de dochter weer een tijdje zoet zijn.

Toen ik de afdeling van het ziekenhuis waar zij verblijft binnen stapte zag ik haar aan de pc van de afdeling bezig. De verpleegsters knikten veelbelovend in mijn  richting. “Papa” galmde het door de zaal toen ze me opmerkte. Het was zowat een maand geleden dat we elkaar nog gezien hadden. “Ik ben blij dat je er bent” ging ze verder.

Samen gingen we naar haar kamer om al de spullen die ik bij me had op te bergen. Nog even kijken of er vuile was in de mand ligt. Op haar bed zag ik haar oude knuffel liggen. Die houdt haar gezelschap ook al is hij tot op het bot versleten.

Even later zaten we aan een tafel in de zaal een spelletje Rummikub te spelen. Daarna gingen we nog wat bijpraten op haar kamer totdat één van de verpleegsters langs kwam om te zeggen dat de bezoektijd er op zat.  Een tevreden dochter achter latend reed ik – zelf ook heel tevreden – terug richting Roeselare.

Groetjes.

🙂

Jaren geleden kochten we voor Eva een Go cart. Dit vooral om haar motoriek wat aan te scherpen. Fietsrijden was te moeilijk voor haar, dus dachten we dat dit een hulp voor haar zou zijn.

We zijn jaren later en de Go cart staat in de garage onder stof bedolven. We hadden aan verkopen gedacht maar dat vond Eva geen optie. Ze kon er niet van scheiden. Onder stof totdat……..  Een jongen uit onze buurt de Go cart ziet staan en vraagt om er eens mee te  mogen rijden.  Het is de jongste van een uit Syrie afkomstig gezin dat vorig jaar in onze straat is komen wonen.  Samen met zijn nichtjes maakt hij de buurt “onveilig” met de “grote fiets” zoals hij de Go cart noemt.

Dit jaar is er een pools gezin in de straat komen wonen. De dochters van dat gezin trekken regelmatig op met die uit het syriesch gezin. Nu gebeurt het dat ook die meisjes komen vragen om met de “fiets” te mogen rijden.   Dan rijden ze om beurten met onze Go card.

Die oude Go card heeft dus de kinderen uit twee verschillende milieus samengebracht.  Jammer dat dit bij volwassenen minder vlot lukt als je een beetje de media volgt. In ieder geval is hier alles vredig.

Groetjes.

🙂