De dingen des levens !

Het is geleden van in de jaren 70 of 80 van (hopelijk) de vorige eeuw dat mijn moeder een zestal stoelen die ze op dat moment niet meer nodig had doorgaf aan haar nicht met de belofte dat deze laatste ze zou teruggeven als, indien of wanneer ze die stoelen niet meer nodig had.

Begin 2020 overlijdt deze nicht en bijgevolg heeft ze die stoelen dus niet meer nodig. Ook al is het een begrafenis zonder bloemen of kransen (van corona of maatregelen is er nog net geen sprake) toch krijgt mijn moeder hiervan weet. Een tijdje later krijgt ze de broer van die nicht aan de lijn. Wat er precies verteld is weet ik niet maar om een lange historie kort te maken : mijn moeder wil die stoelen terug.

Op een dag komt de zoon van een andere broer die al decenia overleden is met de stoelen. Hartelijk zal het er niet aan toegegaan zijn want voordien stuurde die man altijd een kaartje rond de jaarwisseling. Dit jaar niet ! Mijn moeder is verbolgen dat er slechts VIER stoelen terug zijn. HOE DURVEN ZE !!!!

Die stoelen belanden in de kelder waar ik onlangs over schreef om daar te blijven tot in de eeuwigheid. Tot ze op een dag begin 2021 er over met mij over begon. Als ik vraag waarom ze in hemelsnaam die stoelen terug wou steekt ze haar schouders op. Ze had ze beter gelaten waar ze waren. Dan konden die zo naar het containerpark en hadden wij (ik dus) er geen last van.

Ik stel voor dat ik ze meeneem en in mijn garage zet. Een foto op facebook in een groep waar men gratis spullen weggeeft en weg zijn ze. Moeder is akkoord. Wel zeurt ze dat er slechts vier stoelen terug zijn in plaats van zes. Ik sluit de discussie.

Wanneer ik afgelopen week langs ga bij mijn moeder vraagt ze of ik de stoelen al kwijtgeraakt ben. Dat ben ik niet. Zo te zien is niemand in die oude stoelen geinteresseerd. “Ik heb hier over nagedacht” gaat ze verder. “Zet die stoelen hier terug in de kelder. Later als ik weg ben kan je ze dan naar de container brengen.” Ik weet niet wat ik hoor. “Dan kan ik ze evengoed nu naar dat containerpark voeren !” Ze kijkt op. “Maak je toch niet zo druk !” “Luister ma, ik ben niet van plan om steeds maar heen en weer te rijden met die stoelen. Als ik ze in mijn auto smijt is het om ze naar dat containerpark te brengen.” Da’s duidelijk voor haar. Dan praten we over wat anders.

Nu alles een beetje laten bezinken en als niemand het nog over die stoelen heeft zullen ze geruisloos verdwijnen.

Groetjes.

🙂

Het is van halfweg oktober 2020 dat Louis bij ons verblijft. Tot begin februari 2021 was hij met geen stokken (bij wijze van spreken dan ) de woonkamer in te krijgen. Nu en dan kwam hij even de trap af, keek eens wat er in de living te zien was en vloog dan als een pijl terug naar Eva’s kamer. Toch werd het hem op één of andere manier teveel en pootje bij pootje kwam hij begin februari de woonkamer binnen. Eerst angstig en schichtig, maar hij werd het er ook gewoon.

Nu heeft hij afgelopen week (letterlijk) een volgende stap gezet : naar buiten in de tuin. Eerst argwanend kijken naar buiten, maar toen Annabel naar buiten ging volgde hij aarzelend. Volgens Eva heeft hij ondertussen vrienden gemaakt met een buurtkat.

Nu hij buiten gaat volgt hij Eva gelijk een hond als zij even in de tuin bezig is. Op haar stem reageert hij spontaan. Eva is duidelijk nog steeds ZIJN mens !

Dat ze eens durven te zeggen dat we geen geduld hebben met dienen kater.

Fijne dag !

🙂

prog-rock is een vorm van pop en rock georiënteerde muziek die opkwam in de tweede helft van de jaren zestig en haar hoogtepunt bereikte in de jaren zeventig. Het genre werd in het begin ook wel symfonische rock genoemd. 

De progressieve rock ging volgens mij definitief van start met  het uitbrengen van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Deze plaat duwde de popmuziek in een nieuwe richting waarin meer plaats was voor experiment en vernieuwing. Op die plaat hoor je psychedelische invloeden. LSD hadden invloed op de muziek en ook oosterse klanken zoals de sitar. Op hun volgende plaat kwamen orkesten en cello’s aan bod. Andere vooral Britse bands gingen hiermee verder experimenteren. Namen zoals Pink Floyd, Traffic en Soft Machine zijn hier voorbeelden van. 

Bands als Procol Harum en The Moody Blues verwerkten elementen uit de klassieke muziek in hun werk. Hier in België begonnen ook bands met orkesten te werken Een grote hit had The Wallace Collection met “Daydream”.

Belgie had in die dagen ook een progressieve scene, maar die was kleinschallig en had weinig tot geen kans op de nationale zenders. Vele groepen verdwenen na één plaat weer in het duister.

Tot de volgende aflevering.

🙂

Toen ik onlangs langs ging bij mijn moeder zat ze aan het venster aan een tafeltje geconcentreerd bezig te zijn in een doos vol papier weet ik veel.

Ik : waarmee ben je bezig ?
Moeder : ik zoek een rouwkaart om mee te geven met de buren voor de begrafenis van een vrouw die hier vlakbij woont.
Ik : oei, hoe kende je die vrouw ?
Moeder : die ken ik niet ! Geen idee wat haar naam was maar ze woont hier rechtover.
Ik : waarom geef je dan een rouwkaartje mee als je haar niet eens kent ?
Moeder : je weet maar nooit dat ik haar kinderen tegen het lijf loop.
Ik : die ken je toch niet en zij jou ook niet ? Daarbij hoe ga je hen tegen het lijf lopen ? Je komt nooit meer buiten.

Doos gaat dicht.

Dan begint ze over het feit dat ze dringend nieuwe drinkglazen nodig heeft. Ik kijk in de kast en zie dat er meer dan genoeg zijn. “Als je toch nieuwe wilt is dat voor mij geen probleem, maar tekort heb je er in ieder geval niet.” Ze denkt na. “Er staan er waarschijnlijk nog in de kelder maar van de buren mag ik de trap niet meer gebruiken. (er is een trap naar een grote kelder en daar heeft iedere bewoner een kamer die hij of zij als kelder gebruikt.) Goed van die buren. Je weet nooit wat er gebeurt moest ze naar beneden gaan.

Ik besluit er een kijkje te gaan nemen. Na wat zoekwerk vind ik een kartonnen doos met glazen. Die neem ik mee naar boven. Eén voor één bekijkt ze de glazen. Plots ontdekt ze iets : “De pollepel die ik al jaren kwijt was !”. De glazen die ze niet nodig heeft draag ik terug naar de kelder.

Die is weer voor een tijdje gelukkig en tevree !

🙂

In de voormiddag ga ik langs bij mijn moeder. Ik heb enkele pakjes voedingssupplementen bij. Die heeft ze nodig als extra voeding. De laatste tijd is ze verzwakt en vermagerd en die drankjes komen er op aandringen van haar verpleegster. Vorige week was ik met haar naar de apotheek getrokken om dat spul te kopen, maar het ging mis nadat moeder er ene genuttigd had.

Toen ik de volgende dag langs ging zag ik meteen dat er iets scheelde. Ze was afgelopen nacht erg ziek geweest. Geen idee waarvan of waardoor. Toen ik weer weg was kwam haar verpleegster. Moeder vertelde haar ook wat er gebeurd was. Verpleegster wist het ook niet en keek rond naar mogelijke oorzaken. Toen ze de verpakking van het “krachtvoer” onder ogen nam zag ze wat de oorzaak was : Er was suiker in en die zorgden voor een boost in het suikerpeil van mijn moeder die zogenaamde ouderdomssuiker heeft.

De volgende dag belde ik naar de apotheek. Die had dit detail inderdaad over het hoofd gezien. Terugnemen kon hij niet daar reeds één flesje gebruikt is. De apotheek zou me enkele alternatieven doormailen die wel geschikt zijn voor mensen met diabetes. Enkele minuten later kreeg ik de mail. Na telefonisch beraad met de verpleegster deed ik mijn bestelling.

De verkeerde pak heeft de verpleegster ondertussen verkocht aan een andere patient die dit spul nodig heeft.

Groetjes.

🙂

Afgelopen weekend kreeg ik een bericht van een nicht die ik in jaren niet meer gezien of gehoord had met het nieuws dat haar vader overleden is. Ik wenste haar veel sterkte bij dit verlies. Haar moeder is de zus van mijn overleden vader. Met hen had ik de laatste jaren geen contact meer. De laatste keer dat ik nonkel en tante zag was in 2014 op de begrafenis van een andere tante. Nog maar eens een bewijs dat de tijd niet stil staat.

Ook al ben ik niet bepaald een man die contact zoekt met familie (en da’s zacht uitgedrukt) toch moest ik even terugdenken aan de tijd van toen de tantes en nonkels nog jonge mensen waren in de fleur van hun leven en de neefjes en nichtjes nog tiener of kind waren.

De foto stamt uit 1975 als ik het goed heb. 1 januari om precies te zijn. Toen kwamen de zopas overleden nonkel en zijn familie nieuwjaar vieren. Nonkel zit uiterst rechts op de foto. Naast hem mijn vader. Vooraan het jongste meisje van het gezin dat reeds vele jaren terug overleden is. Samen met haar man had het nichtje in de jaren 90 een bakkerij in het Zilverpand te Brugge. Greet en ik zijn er enkele malen langs geweest, maar beetje bij beetje verwaterde het contact totdat ik dus het slechte nieuws vernam. Met de twee neven heb ik geen contact. Met de oudste nicht ook niet, tot afgelopen weekend dus zoals eerder geschreven hierboven.

De begrafenis zal in intieme kring gebeuren. Ook al door dat coronavirus. Dit was toen in 1975 nu is het 2021. De tijden zijn veranderd.

Groetjes.

🙂