Zondagnamiddag reed ik richting Westrozebeke. Voor een dame die vlakbij het woonzorgcenter van mijn moeder woont breng ik telkens boodschappen mee. Zij is moeilijk te been en kan niet in auto rijden. Openbaar vervoer is er sporadisch. Telkens op vrijdagavand geeft ze me via messenger een lijstje met wat ze nodig heeft. Dan bezorg ik het haar.
Daarna ging ik naar mijn moeder. Van zodra ik het gebouw betrad hoorde ik haar roepen, tieren, gillen. Luid genoeg dus. Toen ze me zag werd ze wat rustiger maar dat was maar voor even. Daarom besloot ik om niet met haar naar het cafetaria te gaan voor een ijsje. Ze was te verward.
Wel reed ik haar in de rolstoel door de gangen. Daar werd ze ook rustiger van. Ik vraag me af of ze me nog wel herkent. Ze had het weer over familieleden die er reeds lang niet meer zijn. Tijdens onze rondgang kwam ik dit koppel tegen.
Tenslotte gingen we terug naar haar kamer. Net op tijd voor de koffie met gebak. Ik nam afscheid, maar dat leek haar niet te deren. Ook niet van haar gewoonte. Dan maar een poot geven aan haar hond die over haar en de babies waakt.
Dit was het weer voor vandaag. Fijne dinsdag nog en tot de volgende.
🙂
De dingen des levens ! 
Het moet niet gemakkelijk zijn om je mama zo te zien, hopelijk heeft ze daar zelf geen last van.
Het is niet gemakkelijk je moeder zo te zien en haar reactie kan soms in korte tijd omslaan. Maar ze werd toch rustiger als je er was dus je hebt nog altijd impact op haar.
het is niet fijn als je zo op bezoek moet, maar het blijft je moeder, en je doet dat goed, je zorgt zelfs nog voor een ander
Een @->- voor je.
Wat lief van je dat je voor de dame de boodschappen regelt.
Het is verdrietig je moeder zo te horen, zie zo mijn eigen moeder weer voor me.
Het blijft een moeilijke situatie, maar je bent er nog voor haar. Hans
@ het is levende geschiedenis om de nieuwe omgeving te vergelijken met vroeger.
Je hebt sowieso een goede invloed op haar merk ik. Dan is het ook wel mooi dat je dat hebt. Ook al herkent ze je misschien niet meer (altijd)
Love as Always
Dimario
alsmaar ouder en ouder worden is niet altijd een cadeau…
Helaas, zo werkt dat bij dementie maar ze voelt waarschijnlijk toch veel bij jouw aanwezigheid, fijn dat je toch trouw bij haar op bezoek gaat al is het voor jezelf niet altijd even leuk.
Ik blijf rustig en probeer met haar te praten. Dan wordt ze ook rustiger.
Ja veel meer kun je niet doen helaas.
wie weet wat er allemaal door haar hoofd spookt
Zo erg om dat te zien
De ene dag zal de andere niet zijn zeker ?….
’t moet ook wel moeilijk zijn voor jullie,
maar wat je moeder op die momenten denkt… daar hebben we het raden naar.
Hopelijk trek je je het niet té hard aan, dat soort mindere dagen. Het zal de vraag zijn of ze je nog wel herkent, maar jij herkent háár wel en je doet je stinkende best goed voor haar te zijn, méér kan niemand van je verlangen hè.
Die mevrouw van de boodschappen is vast reuze blij met je! 🙂
Ik trek het me niet teveel aan hoor. Zij kan er niets aan doen en de verpleegkundigen doen wat mogelijk is om het haar aangenaam te maken.
Die vrouw is tevreden met het helpen van de boodschappen Het is geen gemakkelijk mens maar met mentale beperkingen. Ook daar heb ik begrip voor.
Gelukkig maar.. er zijn mensen die voor minder hun ouders niet meer bezoeken hoor.. en het ís soms ook lastig, ik weet dat nog van bij m’n oma, maar ze kunnen er inderdaad niks aan doen nee.
Oefjes.. dat maakt je vrijwillige boodschappentaak nog net wat zwaarder.. ik vind het echt geweldig dat je zoveel voor je medemens over hebt!
Laten we hopen dat dit een dipje was en dat je moeder je de volgend keer weer herkent en beter gehumeurd is. Wel een verdrietig bezoekje zo.
Het lijkt me moeilijk om dit allemaal mee te moeten maken.
Het is voor niemand gemakkelijk, mijn dochter gaat niet meer mee op bezoek omwille van dergelijke toestanden.
Dat kan ik me ook wel indenken.
Ach wat is dat toch moeilijk… Die momenten van verwarring en ontreddering. Zwaar voor haar, en zwaar voor jou om haar zo te moeten zien. Ik (herbe)leef mee en hoop dat je moeder rust mag vinden.
Ik vind het toch moedig dat je iedere week weer terug gaat.
Kinderen en een hond om van te genieten.
Mooi als dat zo is…
Vreselijk om als kind je moeder zo te zien natuurlijk.
Je gaat er goed mee om en ja wat is goed hè ?
vrolijk word je er niet van Suske
groeten
Denk je dat je moeder ongelukkig is? Had ze een mindere dag of gaat ze achteruit? Het lijkt me vreselijk moeilijk om daarmee om te gaan. Ze heeft je misschien niet herkent, maar je bracht haar enige rust en zeker afleiding ♥
Je hebt het weer mooi geschreven, maar het lijkt me een erg moeilijke en pijnlijke situatie. Knap hoe je daar steeds mee om weet te gaan.
Ik keek gisteren naar de aflevering van Taboe over mensen met dementie. Het heeft me de hele nacht niet losgelaten. En dat waren dan nog de ‘goede’ gevallen.Fantastisch hoe jij altijd voor anderen klaar staat.
Hoewel mooi omschreven is de triestigheid over het verlies van haar als bewust mens tussen de regels door goed waar te nemen.
mogge Suske
moeilijk je moeder zo minder te worden 😦
ze wordt daar goed verzorgd en heeft gezelschap
kop op
geniet de dag
misschien had ze gewoon een mindere dag. Dat kan altijd gebeuren.