Gisterenavond zijn Ernest en ik nog eens langs geweest in het asielcentrum.
Er zijn deze week nog zo’n 70-tal vluchtelingen bijgekomen. We hadden nog maar net de auto aan de ingang geparkeerd of we werden al herkend. Enkele kinderen wezen in onze richting en kwamen vliegensvlug op ons afgelopen. Een vijftienjarige jongen uit Libanon waar ik de vorige keer mee staan praten had kwam me vol trots vertellen dat hij volgende week samen met zijn familie terug naar zijn land gaat. Of ik daar rekening mee wil houden, daar hij van mij een PSP of gelijkaardige console wilt krijgen om mee te nemen.
Plots hoorde ik mijn naam roepen. Het was duidelijk een noodkreet. Ernest was begonnen met uitdelen, maar kon de opdringerige kinderen niet meester. Als een echte bodyguard trok ik enkele kleintjes van zijn vege lijf. Eén meisje wilde absoluut alles krijgen en tussen haar en enkele andere kinderen ontstond een handgemeen. Ik sloeg van achteren mijn arm rond haar middel en trok haar achteruit. Ze weerde zich als een razende kat. Niets menselijks in haar blik.
Toen alles uitgedeeld was trakteerde Ernest de aanwezigen met cola uit de drankautomaat. Ook dit dreigde uit de hand te lopen en weer moest ik tussenbeide komen.
Een meisje met lange zwarte vlechten kwam met een stralende glimlach op mij af. Ze sprak geen woord nederlands, frans of engels maar toch kon ze me duideljk maken hoe ze heet en dat ze uit Syrie komt. Ze wou iets van mij : spelen ! Ik moest haar pakken. Zo renden we een vijftal minuten rond op het plein terwijl haar mama van achter haar sluier goedkeurend stond toe te zien.
Na wat gepraat met enkele mannen is het tijd voor ons geworden om terug naar huis te keren. Een gesluierde dame met peuter op de arm komt nogmaals vragen of ik voor haar dochtertje een pop kon meebrengen. Ook de jongen uit Libanon komt me er aan herinneren dat hij een PSP van me wilt. Terwijl ik naar de wagen stap zie ik het meisje dat alles voor haar wilt hebben. Ze ziet er angstig en verwilderd uit. Ik ga op haar af. Ze krimpt ineen. Ik open mijn armen. Dit teken begrijpt ze. Ze aanvaardt de “uitnodiging” en werpt zich in mijn armen. Ze legt haar hoofdje in mijn nek. Al wat dit meisje wilt is overleven in deze harde wereld die duidelijk de hare niet is. Ik streel haar gezicht en geef ter afscheid een zoen op de wang.
Terwijl we terug naar huis rijden maak ik Ernest duidelijk dat deze aanpak me niet zint. Ik vind dat we op deze manier niet iedereen gelijk behandelen. Alleen de sterkste krijgen iets. Ook het feit dat we met sommigen onder hen te familiair omgaan vind ik geen goede zaak. Zoiets schept verkeerde verwachtingen bij die mensen. Ernest zit volgende week aan zee en zal er over nadenken.
We zien licht branden in het huis van één van de zonen van Stinkertje. We bellen aan om te condoleren met het verlies van hun vader. Hierover binnenkort meer op deze blog.
Zo zat deze avond er weer op.
Groetjes.
🙂
De dingen des levens ! 
En dan moet de Sint nog komen…..Cadeautjes uitdelen als particulier initiatief??? Is dat handig dan?
Wat je dat “stugge” meisje gegeven hebt, was meer dan een tastbaar cadeau, maar tegelijkertijd besef ik ook dat je voorzichtig met dergelijke aanrakingen moet zijn. Alsof het nog niet ingewikkeld genoeg is in het leven… Ik kan je helaas geen advies geven.
Lieve groet
Je kan er in feite niet voorzichtig genoeg zijn. Een reden dat Eva niet meer mee wilde gaan. Bang dat ze die jongen terug zou zien waarmee ze praatte en hij om haar gsm nr vroeg. Dat heb ik Ernest ook duidelijk gemaakt. We mogen niet te familiair worden met die mensen. Hoe anders we het ook zouden willen. Het probleem is zoals je zelf zegt veel te ingewikkeld.
Je profiteert er waarschijnlijk van om uit te slapen hé Suske, nu je niet werken moet? Fijn weekend jongen…
Maar goed dat je hebt ingegrepen, soms heeft een mens zich zelf niet meer in de hand en moet er worden opgetreden.
Een mooi gebaar Francky, open armen zijn ze blijkbaar niet meer gewend. Hans
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
Goed bezig Suske, die kinderen zijn extra blij met jouw aandacht.
Fijn weekend.
Wat een aardig gebaar…en ja overleven willen we allemaal maar zij moeten er wel harder voor vechten.
Fijn weekend…en goed bezig eweest
Mensen blijven mensen, ook vluchtelingen en ook dáár worden mensen “hebberig” als ze iets kunnen krijgen en ook dáár ullen de sterken, of de slimme, altijd meer krijgen dan de bescheiden mensen, het is nét het gewone leven ,zij het dan dan het van deze mensen wat begrijpelijker is omdat ze niets hebben.
pakkende woorden Suske…
groeten
Ik ben er stil van. En dat gebeurt echt niet vaak. Gaat zo voort!
Tja, het is ook niet slim er zo te gaan staan en dan dat iedereen op je af kan komen denk ik.
Jij hebt dit op een wel heel schitterende manier aangepakt Suske, Dit éne, kleine gebaar kan voor dit kind een wereld van verschil maken. Je bent voorwaar een mooi (én meevoelend) mens!
mogge Suske
ja het valt niet mee om op deze wijze een eerlijke wijze van verdeling te krijgen
wat ik mij nu afvraag zijn er bij deze opvang geen begeleiders en of beveiligers die het wat in rustiger banen kunnen leiden , of wie weet alle speelgoed in een openbare speelruimte waar de kinderen iets kunnen lenen om mee te spelen , zal ook wel niet meevallen
jullie vinden er vast wel iets op
geniet de dag
Ik weet niet of de verdeling er beter op gaat worden. De sterksten krijgen het toch wel.
Het blijft moeilijk om te zien hoe het er aan toe gaat. Ik kan me voorstellen dat je ze wilt helpen, maar in welke vorm je het precies moet doen. Ik denk dat jij dat wel kan inschatten.
Love As Always
Di Mario