Toen ik gisterennamiddag stopte met werken ging ik met mijn fiets in de aanslag naar buiten. Een collega die zijn pauze nam en buiten stond te roken hield me tegen. Hij moest nog iets vrager over het werk. Subiet na die sigaret zou hij mij vervangen aan de balie. Terwijl we zo stonden te praten passeerde er een klein meisje op haar kousen. Ze liep op haar donkerblauwe kousen richting zandbak. Verder was ze gekleed in een jeans sallopette zonder broekspijpen. Wat wil je met zo’n warme temperaturen ? Niets speciaals op zich ware het niet dat ze constant in mijn richting keek. Even leek of ze wou blijven staan. ze hield pretentieus haar neusje in de lucht. Het leek of ze even twijfelde maar ze wandelde toch verder. vlug keek ze nog eens achterom precies of ze zich wilde vergewissen of ik haar gezien had. Ik nam afscheid van mijn collega en reed weg. Ik passeerde langs de zandbak. Ik hoorde een jongen het meisje haar naam roepen en toen viel mijn frank.
Het was het dochtertje van een jonge dame die ik al een tijdje niet meer gezien heb. De laatste keer dat ik het meisje met haar mama gezien had was reeds enkele maanden geleden. Grote Muis belde me ’s morgens vroeg op om te vragen of ik hen niet naar school kon brengen. De mama en het meisje hadden de bus gemist. Daar het kind al teveel weggebleven was van school zou dit bij jeugdzorg wel eens in het verkeerde keelgat kunnen schieten. Grote paniek dus. Grote Muis zat naast me in de wagen. Mama en meisje achteraan. Het meisje kon ik met moeite zien daar ze vlak achter me zat en ik mijn aandacht op de ochtendspits moest houden.
Die kleine had me dus na al die tijd min of meer herkend, maar ik haar niet.
Dat ik rap feiten en gezichten vergeet ligt volgens sommigen aan mijn leeftijd.
Komt daarbij dat mijn visueel geheugen niet zo sterk is zodat ik wel eens mensen niet direct herken en -bijkomstig detail- de weg gemakkelijk kwijt geraakt.
Maar maak me dus niet wijs dat kinderen rap mensen en dingen vergeten.
P.S. : op de foto hierboven zie je hetzelfde meisje, maar met andere kleren en roze sokken.
Groetjes.
🙂
De dingen des levens ! 
Ik herken altijd vrij goed gezichten, maar ken er dan meestal de nieuwe niet bij. Dan weet ik zeker die of die wel eens eerder te hebben ontmoet, ergens in een vroeger leven. Maar als je vele levens hebt geleid is het ingewikkeld om die lui dan in zo’n fase toe te voegen…….
ik heb net een sterk visueel geheugen, maar kan er vaak de naam niet opplakken…
Ik trek ernstig in twijfel of het je leeftijd is hoor. Ik heb het ook. En heb dat altijd al gehad, Ook toen ik jong was dus. Soms ook omdat ik mijn bril niet op heb 😆
Het geheugen…. herkenbaar.
Niet alleen vergeet jij door je hoge leeftijd hihi, namen en gezichten, je ogen gaan precies ook wat achteruit als je inderdaad dat meisje zag zoals het op de foto te zien is *wink, big smile*
je bent het eigenlijk niet vergeten, je wist goed wie ze was
Kinderen letten op zulke andere details dan wij grote mensen.
Lvoe As alwyas
Di Mario
Ik herken sowieso niet snel mensen, en dat hoeft voor mij ook niet.
Troost je, hier gaat het dezelfde weg op. 62 jaar en ik begin al dingen te vergeten…
Damentjes in de dop lopen nog niet in galop.
Als je veel met verschillende mensen omgaat, is het de herkenning ook minder. Hans
niet de leeftijd hoor Suske
je kent eenvoudigweg te veel mensen , en als je die ff een tijdje niet gezien hebt , krijg je dit , toch
ik fietste met mate een 100 km en dronk een heerlijke pint 🙂
Ik zou haar ook niet herkend hebben, hoor! Trek het u niet aan!
Zo gaar dat met ouder worden….. maar zolang je de leuke dingen maar onthoudt is het wel te dragen.
🙂 ….. de senioren momentjes komen er aan, of het is gewoon de warmte dat kan ook…. 🙂
Haha, die leeftijd, dat is me een onding… 🙂