Lang geleden woonde ik samen met mijn ouders in dit huis.
Naast dat huis was er een bedrijf.
Aan de overkant woonde de conciërge van dat bedrijf.
Hij had een vrouw en twee dochtertjes.
We spreken over het jaar 1977,
ik was toen 17 en die dochters ongeveer 8 en 6.
De oudste was een lang mager kind en de jongste een klein mollig type.
Tijdens de zomer reden ze rond met hun fiets op straat. meestal gekleed in hun zwempakje.
De zomers waren toen nog warm.
Als mijn ouders of ikzelf buiten bezig waren in onze moestuin of gewoon genietend van de zon kwamen ze wel eens gedag zeggen.
De oudste zei niet veel, maar de jongste was een vrolijke prater.
Enige tijd geleden vond men het nodig voor Eva wat aan haar fijne motoriek te werken.
De huisarts geeft ons het adres van een dame die haar kan helpen.
En wie blijkt die dame te zijn ?
Juist !
Het kleine mollige meisje van weleer die vlak bij mijn ouderlijk huis woonde.
Ze herkende me onmiddellijk.
Zij was duidelijk meer veranderd dan ik. 🙂
De wereld is klein, zo blijkt maar weer.
En de tijden veranderen,
maar de boekjes in de wachtkamer zijn duidelijk nog uit haar jeugd.
Groetjes.
🙂
De dingen des levens ! 
Ze rekende toch geen consultatie aan 🙂 ??
achteraf heb ik een rekening gekregen en een briefje voor de ziekenbond.
Dan zie je hoe klein de wereld eigenlijk kan zijn…
wat een toevallige ontmoeting, Suske!
En nu ik er over denk, mollig, is dat geen mottig woord ?
Klinkt vriendelijker dan dik of vet.
Is ze nog altijd mollig vraag ik me dan af ?
Altijd grappig om onverwacht weer mensen ‘uit her verleden”tegen het lijf te lopen. Zodra dat beroepsmatig gebeurt kan dat zowel leuk als vervelend uit pakken , in sommige gevallen is het misschien niet prettig om “oude bekenden” teveel in je leven te moeten laten kijken.
Ik geloof (graag 🙂 ) dat dit soort ‘toevalligheden’ een goede reden hebben. Maar hoe dan ook – leuk is het in elk geval om zo’n onverwachts cadeautje van het lot te krijgen.
De meeste van die meisjes van vroeger herken je niet meer,…;-)
De wereld is zeker klein, dat blijkt ook uit je heerlijk verhaal, wat een toeval hé? Heerlijke illustraties ook, ik word daardoor in mijn mooie kindertijd terug gestuurd!
Wat een leuk toeval, altijd gezellig een oude bekende te treffen.
Je ouderlijk huis ziet er vriendelijk uit. Was zeker zomer daar 😉
De wereld is zeker klein. Ik ervaar dat ook regelmatig. Op zich een grappig iets als je er over nadenkt.
mogge Suske
ja er zitten mooie uitspraken bij , welke op je werk niet zullen mis staan
geniet de dag
Mijn hele gezin is motorisch onhandig. Het went. Wist niet eens dat je er wat aan kunt doen. Gewoon twee bekers drinken geven, één om om te gooien en één om op te drinken.😉
ja, toen was ze 6, nu al……het zou erg zijn moest ze niet veel verandert zijn 😉
De wereld is klein…!
Je kunt zo weer iemand tegenkomen uit vroegere jaren.
ha die Suske
ik net thuis van het werk , en wat je bij me zegt een mooie zonnige dag na een grijs weekend , nu mijn weekend is woensdag – donderdag , maar donderdag kon wel weer eens grijs worden 🙂
Ja dat zijn leuke herinneringen aan onze jeugd en dan ook nog eens na zovele jaren iemand weer treffen is geweldig , ik had al reúni en er komt nog meer , schitterend
slaap wel
Het heden en het verleden ligt inderdaad niet zover uiteen.
Jeugd herinnering blijven leuk om te lezen.
Wat een speciale ontmoeting moet dat zijn geweest met je vroegere buurmeisje. Hans
Ot. Je verzoekje ligt op de Bank voor de volgende show.
De shows staan allemaal op: http://logbankje.nl
Grappig om op zo’n manier een oude bekende tegen het lijf te lopen. Een aangename verrassing. Een neef van me heeft caesar-therapie gekregen voor zijn motoriek. Het hielp uitstekend!
Succes voor Eva.
Of zich wel prettig dat je bij iemand komt die je toch wel al kent. En leuk dat ze jou ook nog herkent.
Love As always
Di Mario