Gisteren was ik bezig met mijn administratie van de karateclub wat bij te werken.
Mijn taak bestaat er in de nieuwe leden in te schrijven en de nodige formulieren bij de bond in te vullen.
Gelukkig kan dit allemaal online tegenwoordig en hoef ik niets meer met de post op te sturen.
Het moet wel gezegd worden dat mijn administratie dit jaar tot een minimum herleid is.
Nu we weg zijn uit de school waar we meer dan 20 jaar trainden met de club beginnen de gevolgen hiervan merkbaar te worden.
De nieuwe leden staan niet bepaald in rij aan te schuiven.
Vroeger kwamen de kinderen meestal uit die school, maar nu zijn ze ons blijkbaar vergeten.
Gelukkig zijn de meeste leden van vorig seizoen weer van de partij.
Als alles goed verloopt zitten we volgend seizoen weer in de vertrouwde school.
Dus nu is het afwachten op betere tijden.
Vorige vrijdag was ik aanwezig om te zien wie zich ging inschrijven na drie gratis proeflessen.
Zo weet je nu waar ik dringend naar toe moest vlak na dat verjaardagsfeestje bij Leen.
Ik zag een dame langs de kant op een bank zitten kijken en ging naast haar zitten.
Ze was de mama van een meisje dat ze wou inschrijven.
Ik gaf haar de nodige documenten en wat uitleg.
Nadat dit alles achter de rug was ging ik mijn karatepak aantrekken en begaf me tussen het jonge geweld.
Hier en daar hielp ik enkele kids met het verbeteren van hun technieken.
Het dochtertje van de dame kwam op mij af.
De trainer gaf net enkele eenvoudige aanval- en afweertechnieken en ik besloot het meisje wat te helpen.
“En, gaat het een beetje” vroeg ik nadat we afgegroet hadden.
“Pfff, jij praat toch liever tegen mijn mama” snoof ze en ging verder.
Een ouder echtpaar zat aan de zijlijn mee te genieten.
Ik passeerde langs hen en ze verzochten me om even tot bij hen te komen.
Hun kleindochter deed mee en ze wilden weten wat de voorwaarden zijn om in te schrijven.
Ook hen gaf ik de nodige uitleg en papieren.
Dat zijn dus toch twee nieuwe leden.
Dan was het voor mij tijd om me terug om te kleden.
Ik moest nog naar een andere plaats.
Vrijdag ben ik er weer,
dan heb ik eindelijk weer eens kans om mee te trainen.
En over mijn rol in de club dient nog vergaderd te worden,
maar daar heeft momenteel niemand tijd voor !
🙂
De dingen des levens ! 
Hahahaha, kinderen zien alles he. En hebben er ook meteen een mening over.
Love as Always
Di Mario
je doet het graag, je zet er je met hart en ziel voor in, waarom niet hé!
Als leden hun contributie niet betalen zal het incasseren een hachelijke kwestie zijn, als ze de zwarte band hebben. Penningmeester bij de karateclub zijn lijkt mij heel penibel!
Je blìjft bezig.;) Mooi filmpje, roerend.
Zo werken Jehova’s ook 😀 ze geven wat uitleg en papieren.
Hei is volgens mij een teken des tijds dat het aantal leden bij clubs wat terug loopt. Crisis helpt niet mee, minder inkomen, minder pleziertjes. En sport hoort daar bij kennelijk. Beetje promotie maken wellicht??
En ik die dacht dat je er mee stoppen zou… het tegendeel is dus waar Suske, jij kan het echt niet laten hé? En dat is begrijpelijk, je houdt er nu eenmaal van. En wat je graag doet moet je beslist verder doen, je wordt er gelukkig van…
Toch weer een paar nieuwe leden, dat is mooi….!!
mooi om te zien hoe geconcentreerd de kleintjes erbij zitten! 🙂
Ha dacht dat jij ging minderen maar dit is meerderen… 😉
Reclame op internet!!!!
zo lang met de moeders van de kinderen praat , komen er nieuwe leden
dus weinig tijd om de herfst onder de lakens door te brengen 🙂
slaap wel
Mensenmens dat je bent! De club mag blij zijn met je.
Niks doen zit volgens mij niet in jouw aard.
twee nieuwe leden…
iemand moet er werk van maken en jij blijft niet bij de pakken zitten
groeten
gelukkig heb je toch voor enkele nieuwe leden kunnen zorgen!
Op dit moment lijkt nog altijd een grote rol te spelen in de karateclub. mooi dat je twee nieuwe leden binnen kon halen. Fijn dat jullie volgend jaar weer op de oude plek terecht kunnen om te trainen.
Je rol in de club is blijkbaar nog niks verminderd 🙂
ik doe echt mijn best om mijn rol te verminderen hoor !