Nonkel Juul, Stoovebuuzeke en Sjonne van de Waeterleidinghe zijn op jacht. Al heel de morgen zijn ze ononderbroken op stap door het bos, maar ze hebben nog geen haas of everzwijn kunnen schieten. Het is tijd voor een rustpauze. Net ze van plan zijn een boterham met vette darmen en oude kaas naar binnen te werken horen ze voetstappen die steeds maar dichterbij komen. Stoovebuuze grijpt vlug naar zijn oude jachtgeweer, maar nonkel Juul doet teken dat hij dat moet laten. Een haas loopt niet op twee benen rond door het bos.

Uit het struikgewas komt een lange magere man met grijze lange haren en baard te voorschijn. Met argusogen staart hij het drietal aan. “Vreest niet !” roept Sjonnie, “wij zijn van het dorp en komen in vrede”. Aarzelend komt de man dichterbij. Hij grijpt in zijn rugzak en haalt er een klein zakje uit. “Ik ben op weg naar Jazz Bilzen” mompelt de verwarde man binnensmonds. “Weten jullie of ik op de goede weg ben ?” Sjonnie, Stoovebuuzeke en den Juul kijken elkaar vragend aan. Van Jazz hebben zij geen verstand. De enige muziek die zij kennen is die van Marcel met zijnen trekzak en het combo van Nest van het Orkest. Tegelijkertijd wijzen Sjonnie naar links en Stoovebuuzek naar rechts. “Danke, ik ben jullie zo ontzettend dankbaar. Ik vreesde al dat ik verloren gelopen was” reageert de oude man. “Hier, om een geschenkje om samen te delen”. Hij werpt het zakje in de richting van onze vrienden. Vliegensvlug, voor zover dat kan tenminste, loopt hij rechtdoor. “Wie treedt er op ?” roept Sjonnie hem na maar hij verstaat het antwoord niet. Iets van protocol en een harem, wat dat ook moge betekenen. Ze halen hun schouders op en schudden het hoofd.

Vlug maken ze het zakje open. Een bruin goedje komt tevoorschijn. “Tabak” roept Sjonnie. “Neen, Pruimtabak” krast nonkel Juul. Alle drie nemen ze een beetje. Sjonnie rolt er enkele sigaretten mee en nonkel Juul propt zijn deel in een holle kies.

De zon schijnt helder. Tussen de bomen hangt er nu wat mist. “precies of de hemel paars is” zegt Sjonnie terwijl hij witte ringen uit zijn mond blaast. “Hij is purper” reageert Stoovebuuzeke met trage stem. Plots springt Nonkel Juul recht en grijpt zijnen tweeloop, klaar om te schieten. Een reuzegrote roze poedel met een enorme erectie komt op hen afgelopen. Even vlug als hij gekomen is, is hij weer verdwenen. Oef, dat was op het nippertje.

“Hebben jullie mijn hondje niet gezien ?” Verbaast kijken ze om. Een jongetje van ongeveer 10 jaar met donkere krullen kijkt hen met opgestoken vingertje vragend aan. De zonnestralen lijken door zijn klein tenger lichtroze lijfje heen te boren. Voordat ze goed en wel kunnen antwoord kunnen geven is het kind ook verdwenen. Nonkel Juul controleert voor alle zekerheid of zijn tweeloop wel geladen is.

Alle drie gaan ze terug in het gras zitten. De vette darmen zijn op, eens kijken of er nog iets in de piknikmand zit. Dan beginnen de paddenstoelen rondom hen te groeien. Van langs alle kanten horen ze een duivels gelach. Een blond meisje met lang wit kleed daalt neder uit de hemel. “Ik ben de heilige maagd en kom jullie mijn grotje tonen”. Nu beginnen de mannen ook te lachen. Ze weten echt niet waarom ze lachen maar ze kunnen zich niet bedwingen. Ze schateren het uit. “Ik heb in mijn broek gescheten” schatert den Sjonnie. De twee anderen rollen over het gras terwijl ze hun buik vasthouden. Met al de kleuren van de regenboog stroomt de kots uit de mond van nonkel Juul. Ze zien een rood licht heftig te keer gaan in de hemel. Een duistere schim komt hen tegemoet. Ze voelen dat ze van de grond wegzweven, mee met de duistere schim. Ze proesten het uit ! Dan landen ze terug op de grond. De hemel sluit zijn poorten met een doffe knal. Sint Pieter kijkt tevreden in zijn boek.

Garde Punaize start de motor van zijn oude combi en rijdt met onze vrienden naar het dorp waar hen een nachtje in de cel wacht.