Het is een zwaarbewolkte regenachtige zondag De afgelopen week was ik verkouden. Bijgevolg vond ik het niet opportuun om met zo’n virus bij mijn moeder in het rusthuis op bezoek te gaan. Daar Greet en Eva nu ook verkouden zijn ga ik alleen op visite.
Ze is blij me te zien. Zoals steeds zit ze vastgebonden in haar rolstoel. Ik heb peperkoek bij me. Daar vraagt ze regelmatig om. Samen wandelen we door de gangen van het rusthuis. Ze vraagt zich niet af waar ik al die tijd was. Ik ben er NU en da’s wat telt voor haar.
“Of ik vader de laatste dagen gezien heb” vraagt ze zoals altijd. Ook nu antwoord ik haar dat ik hem niet gezien heb en da’s geen leugen want hij is reeds 13 jaar overleden, maar dat beseft ze niet. Een broer van mijn vader vertoont zich ook niet meer. Ik trek mijn schouders op. (die is al minstens 35 jaar geleden gestorven, zijn vrouw enkele jaren langer).
Samen trekken we naar het cafetaria. Daar bestel ik altijd een ijsje voor haar. Dus nu ook weer. “Ik ben blij dat je er bent” herhaalt ze enkele malen. Dan haalt ze weer eens uit naar mijn vader die haar in de steek gelaten heeft. “Vergeven doe ik hem nooit, behalve als hij zegt dat hij spijt heeft van wat hij gedaan heeft.” Ik knik.
We wandelen terug naar haar kamer. “Heb je die kamer voor mij gekocht of gehuurd ?” “Gehuurd.” is mijn antwoord. “Laten we samen naar de Euro Shop gaan voor een grotere tafel”. “Doen we”. Ze kijkt tevreden. Een verpleegster brengt koffie en chocoladetaart. Die vind ze lekker.
Samen wandelen we tot aan de ingang. Tijd voor mij om terug naar huis te keren. “Ga je vader opzoeken ?” vraagt ze terwijl we afscheid nemen. “Ik denk het niet” antwoord ik. Ze wuift als ik buiten stap.
Tot de volgende.
🙂
De dingen des levens ! 
Ik last dit gisterenavond (toen was het al vrij laat) en werd hier even stil van. Zo mooi en menswaardig, de manier waarop je met haar gedachtenwereld om gaat. Laat haar in haar wijsheid, dat lijkt me ook de meest wijze houding. Dat geeft haar ook die rust.
Bezoek krijgen is voor je moeder zeker fijn om te ontvangen.
het is een lief verhaal. Hans
Ot. Je verzoekje ligt op het log Bankje voor de volgende show.
De shows staan allemaal op: https://logbankje.nl
Héél mooi van je, je moet er maar kunnen mee omgaan.
Nu is de papa wel ondertussen terug bij zijn volle verstand, maar toen hij zo vergeetachtig reageerde, schrok ik daar wel van en wist ik me toch géén raad…
niet gemakkelijk..
maar je gaat er goed mee om Suske
Misschien kun je je vader laten herleven, Haar vertellen dat het hem spijt maar dat hij zelf te ziek is om te komen. Maar oke, zelfs áls ze je zou geloven is het de volgende keer weer vergeten. Maar je gaat er prima mee om, als de waarheid haar nóg ongelukker maakt kun je die beter verzwijgen en een leugentje om haar te sparen word je natuurlijk vergeven.
ik laat haar in haar wereld en geloof. Als ze vraagt of ik “vader gezien heb” antwoord ik steeds ontkennend. Liegen is het niet want hij is al jaren geleden gestorven. Zij interpreteert dit antwoord dan op haar manier. Haar de waarheid vertellen zou te confronterend zijn voor haar. Dan laat ik het liever zoals het is.
Ja dat is de beste manier Ze zou steeds weer opnieuw verdriet hebben over zijn dood. Maar misschien dat zou het ( voor dat moment ) haar verdriet over “zijn verwaarlozing” kunnen weghalen als hij zijn spijt aan jou betuigt heeft dat hij helaas niet in staat is te komen. Maar dat kun jij het best beoordelen natuurlijk.
Het is een moeilijk item. Volgens mij zou het haar geen goed doen moest ik zeggen dat vader ovrleden is. Daarom dat ik het zo laat.
Nee dát zeker niet, dan heeft ze steeds weer verdriet. Hoogstens hem “weer laten leven” mét spijt dat hij niet kan komen door ziekte of andere belemmeringen. Zodat ze geen boosheid meer hoeft te voelen. Maar ik weet natuurlijk ook niet of at zal werken.
Ze is gelukkig als je komt. Dat is het belangrijkste.
hartverscheurend om al afscheid te moeten nemen van iemand die nog leeft,
je moeder is er nog en toch is ze er niet, haar wereld is niet langer de jouwe.
bewonderenswaardig hoe je ermee omgaat.
Fijn dat je moeder jou nog herkent.
Blijf haar bezoeken zolang het kan…!
Dat doe ik vast en zeker.
Je gaat hier goed mee om. Niet makkelijk dat geloof ik wel, maar je moet haar niet tegenspreken wat je vader en dergelijke betreft. Ze zou alleen maar van streek raken.
Love As Always
Dimario
Ontroerend. Je moeder herkent je nog, en ik hoop dat ze dat nog lang blijft doen.
Het is zoals het is. Als het noodzakelijk voor haar eigen veiligheid is kan ik me daar wat bij voorstellen. Ik heb respect voor je dat je daar zo mee omgaat.
Moeilijk hé, mee gaan in haar verhaal of niet
Tegen mij zeiden ze op geriatrie dat je ze beter naar het nu brengt, maar telkens zeggen dat die of die al gestorven is lijkt me ook maar hard
Besef van tijd is er niet meer, en misschien maar goed, want anders zouden het wel lange dagen zijn, daar gans de dag zitten wachten
Heel herkenbaar allemaal, heb het met mijn oma ook zo allemaal meegemaakt.. al zat zij niet vastgebonden.. maar dat was ook niet nodig, die was door een halfverlamde voet niet zo rondrennerig. Bij m’n andere oma hadden ze het wellicht beter wél gedaan.. die brak zo twee keer haar heup, de laatste keer was ze net terug uit het ziekenhuis van de eerste keer..! Die was daarna bedgebonden..
Je weet goed hoe te reageren op haar vragen en opmerkingen.. vind ik knap, vond ikzelf best moeilijk.
Ze weten inderdaad niet hoe lang het geleden is dat je er nog was, maar zijn gewoon blij met dat je er bént.. da’s wel mooi vind ik.. geeft je zelf ook de vrijheid soms eens over te slaan met bezoeken, om wat voor reden dan ook.
Heel Nederland staat op zijn kop als bekend wordt dat iemand is vastgebonden in de zorg.
Liever vast op haar zetel/rolstoel dan dat ze weer valt en iets breekt zoals in feburari. Ze is een gevaar voor zichzelf.
Moeilijk om je moeder zo te zien en te horen, lijkt me. Je gaat er naar mijn idee wel knap mee om.
Vastgebonden in haar rolstoel raakt me diep of ben ik de enige die zich hier aan stoort. Te weinig personeel overal.. akkoord maar normaal is het niet. Fijn dat je haar blijft bezoeken
Moeilijk, maar jij gaat er heel goed mee om.
Herkenbaar. Geweldig geschreven!
Wat goed ga je daarmee om Suske. Ze zal je bezoek wel fijn gevonden hebben!
Goed dat je je moeder blijft bezoeken. Volhouden!
Ja, moeilijk wel denk ik. Ik hoor het nu dagelijks alleen nog in iets mindere mate. Mijn schoonvader is nog wat minder dement.
Die verwardheid herken ik bij mijn moeder ook, maar bovenal de blijdschap iedere keer ze mij ziet.
mogge Suske
het is goed dat ze het fijn vond dat je er was , gezellig wat aan de wandel en wat lekkers halen , dat doet beiden deugd
en al die vragen die terug gaan richting haar jeugd , die beantwoordt je goed
binnenkort samen winkelen voor een grotere tafel , of denk je laat het maar zo het is
geniet de dag
Moest je weten wat ze allemaal wil hebben op haar kamer. Nee best is het zo te laten. Ze heeft niets tekort.
ja dat dacht ik ook gelijk , mooi laten zo het is