Uiteindelijk komen we bij de crisiswoning aan. De kamers liggen er leeg en verlaten bij. Alleen de spullen die eigendom zijn van de opvang moeten er blijven. In een kamer staat een bank die Exvan via een tweedehandswebsite gekocht heeft voor een spreekwoordelijke appel en ei. De bank stinkt naar kattenpis. De geur snijdt me de adem af. “Laat die maar hier” prevel ik en trek vlug de deur weer dicht. Gelukkig moet hij die bank niet meenemen. De arbeiders van de gemeente zullen die naar het containerpark brengen.

Even later zijn de restjes opgeruimd. Vlug de volle restafvalzak in de daarvoor voorziene hoek zetten en wat rest  dragen we naar mijn auto. Dan trekken we de deur definitief achter ons dicht en rijden terug richting Roeselare. We treffen het dat we terug voor zijn huis kunnen parkeren. Onder toezicht van enkele bejaarde buren laden we alles uit en dragen…