Voor hen duikt een lange rij nadar op. Overal hangen borden dat niemand voorbij de nadar mag op straffe van boete. Hoe kan dat nu ? Zoiets hoort toch niet in een wildernis. Niemand begrijpt er iets van. Nonkel Juul neemt zijn pet af en krabt even in het haar dat hem nog rest. Heeft die medicijnman iets in hun drankje gedaan of worden ze knetter door de tropenzon. Deze gedachte is nog niet helemaal weg of achter hem horen ze voetstappen naderen. Nonkel juul grijpt gelijk naar zijnen tweeloop. Dit deugt niet ! Met zijn door merg en been knagende stem gebied hij de meisjes en de twee als neger vermomde zombies die ooit in een vorig leven ambtenaar waren achter hem te gaan staan. Zo kan hij ze tegen deze aanval beschermen. De stappen komen dichterbij. De spanning is te snijden. Door de stress stinken de zombies nog…