We schrijven het jaar des Heeren 1972.
Dat mijn toekomstige schoonmoeder op dat ogenblik in verwachting is van mijn eveneens toekomstige schoonzuster is hier niet van belang.
Anders zou dit logje een mix van de Excorsist en Rosemary’s Baby dreigen te worden.
Ik ben 12, heb mijn plechtige communie achter de rug en mag naar het middelbaar onderwijs.
Sedert het zesde leerjaar volg ik les in het “Onze Lieve Vrouw van Vreugde instituut”, ook lokaal bekend als “De Broedersschool”.
De klastitularis is een broeder, maar niet zomaar een broeder.
In tegenstelling tot zijn medebroeders is hij beduidend jonger en ziet hij er uit als een rasecht exemplaar van die tijd : lang zwart haar en dito baard.
Hij is heel erg bezig met kunst en cultuur.
Hij geeft lessen Nederlands en tijdens die lessen leert hij ons de edele kunst van mime bij.
Tijdens het weekend treedt hij op met een eigen mimegroep.
Zowel de andere broeders als zijn lekencollega’s vinden hem maar een rare vogel.
Hoewel ik een geblokt boerentype ben en niet bepaald zijn beste leerling komen we toch goed overeen.
De jaren gaan voorbij en ik verander van school.
Begin jaren 1980 verneem ik via via dat hij zijn “kap over de haag gesmeten heeft”.
Met andere woorden hij is uit het klooster getreden en er van onder gemuisd met een jonge dame.
Als ik me deze details goed herinner tenminste.
Vanaf dan gaat hij door het leven als kunstenaar, beeldhouwer wel te verstaan.
Midden jaren 1990 wordt een zevenjarige jongen met lang blond haar en engelengezicht lid van de karateclub.
Wij vinden het goed met elkaar vanaf de eerste dag.
Groot is mijn verbazing als ik op een vrijdagavond zijn vader ontmoet die hem komt ophalen.
Niemand minder dan mijn broeder van destijds.
De jaren gaan voorbij, de jongen wordt een jongeman en verlaat de club daar hij nu verder gaat studeren in een verre stad.
Nog éénmaal ontmoet ik beiden samen in 2008 in het openluchtzwembad van Izegem waar ik als begeleider van enkele hangjongeren van het speelpleintje hier vlakbij de zaak onveilig maak.
Vorige week vrijdag stap ik na een bezoek aan de kapper naar mijn wagen die op een pleintje wat verderop geparkeerd staat.
Iemand roept “hei” !
Ik heb niet door dat men naar mij roept en stap verder.
Weer roept de stem “Hei, jij daar !”
Ik kijk naar links en zie een oude man met lang grijs haar en dito baard met vragende blik naar me kijken.
Ik stap op hem af.
Vertwijfeld staart hij me aan.
“Kennen wij elkaar ?” vraagt de oude man terwijl hij me onderzoekend aankijkt.
Ik meen zijn stem te herkennen, maar toch houd ik me afstandelijk.
“Mag ik weten hoe je heet ?” vraag ik op de man af.
Hij vertelt me wie hij is en dan weet ik het weer.
Mijn leraar van het eerste middelbaar, de opgestapte broeder en vader van dat jochie met lang blond haar,
allemaal beelden van lang vervlogen tijden.
We spreken af.
Om wat te doen?
Awel, dat vertel ik de volgende keer.
Dit log is al lang genoeg.
De dingen des levens ! 
dat is echt heel gaaf zeg! Dat zijn mensen die op 1 of andere manier verweven zijn met je leven, vind dat zo mooi! Geniet er van Suske!
Wat kan vroeger soms dichtbij zijn. Soms leuk soms ook weer niet.
Love As Always
di Mario
Zo’n ontmoeting kan toch bijna geen toeval zijn? En wat fijn om te lezen! Ik ben benieuwd naar jullie gesprek…
wat een toevalligheden allemaal!
Verdikke, ben ik nu benieuwd naar het volgend logje dat gaat volgen op deze ontmoeting!
In je leven maak je kennis met bepaalde mensen die je de rest van je leven bijblijven. En ik heb het dan niet over “het eerste lief” 😃
Een mooi verhaal, wellicht vertelt hij hoe het in werkelijkheid gegaan is…
Een mooi verhaal en knap geschreven, het boeide mij van bij het eerste woord tot het laatste en ik ben benieuwd naar het vervolg.
Wat leuk! Altijd geinig om iemand te “herontmoeten” uit een ver verleden. Jullie hadden elkaar vast veel te vertellen!
mogge Suske
ja een pracht blog over hoe het in het leven kan lopen
en na vele jaren weer iemand uit je jeugd te ontmoeten
en nog een afspraak ook , nu er is genoeg te vertellen , lijkt mij zo
Ik ontmoete jongsleden 20 september vele kinderen uit het buurtje waar ik opgroeide , prachtig
Ja men kan klagen over het weer , helpt toch niet , dus wat je zegt gewoon genieten van de kleuren pracht
werkse nog
Mijn computer doet raar sorry. En nu in ene keer proberen. Geweldig die man heeft vast veel te vertellen, wordt vast een boeiende ontmoeting. ( Wil e vorige berichten deleten please ?) 😉
Die zijn naar de prullenbak verplaatst Chrissebieke.
Sommige mensen blijven je pad kruizen, maar dat doe je dus ook bij hen. Leuk dit verhaal van die opgestapte broeder.
Einen schönen Dienstag lieber Suske schöne Geschichte und schön beschrieben die Begegnung in der Vergangenheit.Liebe Grüße von mir und einen glücklichen Tag Gruß Gislinde
Danke Gislinde. Jij ook een fijne dag,
Sommige mensen blijven je pad kruisen, ken er ook een paar, die toch weer ….. ergens….
Mooi beschreven die ontmoeting met het verleden. Zetten de tijd even terug. Benieuwd naar het vervolg!
Wat een mooie verhaal. Het zoontje met een engelengezicht…. schitterend!