Ik was 27 jaar jong toen ik in 1987 een groepje karateka’s bezig zag in een aparte zaal in de gym waar ik toen geregeld kwam trainen. Het sprak me wel aan maar dacht dat ik te oud was om hier nog mee te beginnen. Toen ik dit langs mijn neus weg zei tegen de uitbater antwoordde hij dat men van plan was om met een groepje 30 plussers van start te gaan. Of ik zin had om bij deze aan te sluiten ? Na wat wikken en wegen besloot ik het er maar op te wagen. Enkele proeflessen later besloot ik me in te schrijven. Na enkele maanden wist ik niet of dit het was wat ik wilde. Die club was erg wedstrijd kumite gericht en behalve klappen uitdelen en incasseren was er op dat gebied niet veel afwisseling te beleven.
Ik vorderde nochtans goed en na een tijdje deed ik al examen.
In de loop van het tweede seizoen kwam er een karateka van een andere club uit Roeselare regelmatig meetrainen. Op donderdag gaf hij zelf ook training in een gemeente hier in de buurt. Ik besloot om het daar eens te gaan bekijken en mee te trainen. Zijn aanpak was helemaal anders dan die in de club waar ik lid van was. Dan maar eens een bezoekje wagen aan de dojo waar hij zelf les volgt. Ik werd daar begroet door een kleine man met lang zwart haar en donkere baard die er de hoofdtrainer bleek te zijn. Hij was nogal nors en wantrouwig tegenover mij maar liet met toch meetrainen. Zijn manier van lesgeven was als een openbaring voor mij.
Toen ik weer terug naar mijn eigen club ging voelde ik me er niet echt meer thuis. Toch besloot ik verder te gaan en deed mee aan een volgend examen. Weer een rang hoger, maar de “liefde” voor de club was over.
Tussendoor ging ik ook in Izegem trainen. Daar was de sfeer na een tijdje ook niet zo best meer doordat de trainer met huwelijksproblemen te kampen had. Soms verscheen hij niet op het afgesproken uur en enkele keren kwam hij duidelijk onder invloed in de club aan. Daar kapte ik dus maar vlug mee. Toen er in korte tijd enkele zware ongevallen in mijn eigen club gebeurden tijdens het sparren werd het voor mij teveel. Ik ging naar de uitbater met de mededeling dat ik er mee stopte. punt !
Ik moet nog vermelden dat in dezelfde periode een aantal leden van de club samen met enkele karateka’s uit andere clubs besloten hadden een eigen club op te richten. De sfeer was bijgevolg beneden vriespunt. Zonder veel spijt besloot ik een streep te trekken onder dit hoofdstuk van mijn leven dat zo’n 2 à 3 jaar geduurd had.
Het karatepak werd definitief opgeborgen in de onderste lade van mijn kleerkast.
De dingen des levens ! 
Ik ben toch wel erg blij dat ik in 1 keer de juiste club gevonden heb met een fijne sfeer…… Leuk om te lezen dit 😀
je moet inderdaad geluk hebben direct een club te vinden die bij je past. Bij de ene gaat het om wedstrijden, bij de andere zelfverdediging en da’s telkens een ander publiek.
Ja moet eerlijk toegeven dat ik ook nog niet precies weet wat ik wil. Echte kumite wedstrijden of toch de focus houden op kata’s, je kan tig kanten op…. Maakt de sport wel mooi vind ik
kumite is leuk zolang het niet de bedoeling is om je tot pulp te slaan tijdens de training zoals het bij mijn eerste club het geval was. Tegenwoordig draait het bij mij rond kata’s en toepassingen er op. Technisch erg interessant, maar sommigen zullen dit dan weer flauw vinden. Ook besteden we aandacht aan zelfverdediging en grondgevechten. Daarnaast is er nog een deel van de club die kobujutsu beoefend waaronder ik. Heel veel kanten kan je dus inderdaad op. Welke stijl beoefen je ?
Wij doen Kyokushin volgens de standaard van de IFK, daar schijnt ook veel verschil in te zitten, van bond tot bond. En de kumite training bestaat bij ons wel uit incasseren maar je mag altijd zeggen dat het te hard gaat en dan gaat het direct een tandje zachter. Ik ben met kata’s begonnen om mijn techniek te verbeteren en vond het eerst idd een beetje zwak. Maar als je een kata goed en krachtig loopt ben je gebroken, dat is topsport!
ik zeg altijd dat alle kata’s een levenswerk zijn, ze kunnen steeds beter en je ontdekt steeds nieuwe dingen. Ik heb al miljoenen keren heian shodan geoefend met beginners en kinderen en nog steeds vind ik het de moeilijkste omdat hij zo simpel oogt. En via kihon je technieken verbeteren kan ook doodvermoeiend zijn. Mijn club is shotokan bksa stijl terwijl shotokan jka meer wedstrijdgericht is.
En ik altijd gedacht te hebben dat Bruce Lee je inspiratie was geweest.
Ze staan hun mannetje 🙂
Danke lieber Suske wünsche dir einen wunderschönen Samstag liebe Grüße Gislinde
Ik sport al vanaf mijn 16de. Slechts een onderbreking vanwege auto ongeluk, maar uiteindelijk gewoon weer gaan sporten.
Knappe foto’s van deze jonge beloftes Suske! Dàt heb je er alvast toch aan over gehouden hé?
Bedankt voor je lieve verjaardagswens en ik hoop dat jij een schitterend weekend tegemoet gaat, zonder spijt over wat dan ook: elke ervaring doet je groeien… toch?
klopt, zowel positieve of negatieve ervaringen kunnen je alleen maar sterker maken. Leven is leren zeg ik altijd !
Als ik goed geteld heb was je dus 30 toen je er weer mee ophield.
Gewoon gaan voetballen Suske, dat geruzie in die witte pakken geeft ernstig te denken hoor, pak dan gewoon een honkbalknuppel als je jouw tegenstander wilt slaan!
en is dat pak daar blijven liggen, suske, want naar mijn gevoel was je goesting voor karate niet over, maar enkel voor je club!
mooi aktiefoto’s van dit jong ‘geweld’! 😀
fijn weekend,
wat zal doe la zich nu leeg voelen
je leerde de karate en je leerde de mensen
allemaal levens lessen
fijn weekend gewenst
Dat je stopte is heel begrijpelijk, als je sportief wilt sporten mot dat kunnen.
Als je onvreden krijgt in de club of jezelf is dat toch het beste bij gebrek aan beter. Hans
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de weblog http://logbankje.nl
Maar….zo’n pak kun je áltijd weer uit de lade vissen hoor en volgens mij heb je dat ook wel gedaan!
Ervaren doet leven ! Denk ik dan op een vrijdagavond 🙂
Drie jaar Suske? Dan kun je waarschijnlijk stoeptegels handmatig halveren. Altijd handig als er een trottoirtje moet worden aangelegd.
Maar zonder gekheid: het was leuk om over deze episode uit je leven te lezen.
Gr. Henk
En toch deze ervaring heb je in de pocket, dat is weer mooi meegenomen…!!
Fijn weekend Suske…!!
Toch een ervaring waarvan ook wat positieve herinneringen zullen blijven plakken zijn (anders had je het zo lang niet uigehouden).
de microbe was er inderdaad nog, alleen de juiste club vinden.