Zaterdag was ik op bezoek bij mijn moeder in haar WZC. Zoals steeds was ze blij me te zien. Ook al leeft ze in het verleden of in haar eigen imaginaire wereld, toch blijft ze me herkennen. Samen gingen we naar het cafetaria. Ook nu wou ze een ijsje. Ik een koffie. Een medebewoonster zat alleen aan een tafel te genieten van een glas rode wijn. Ze wou dat we bij haar gingen zitten, wat we dus ook deden. De dame heet Simonne, is 95 lentes jong en geniet van wat haar nog rest. Ze vertelde één en ander van haar familie uit een ver verleden. Moeder kon de conversatie niet volgen en werd ongedurig. We besloten dan maar naar haar kamer terug te keren.
Eenmaal terug op haar kamer kwam ze tot rust. Blij haar “kindjes” terug te zien die rustig lagen te slapen. Ik bleef nog even bij haar en besloot te vertrekken, niet vooraleer even naar de verpleegsterpost te stappen om te polsen of er brieven voor moeder lagen te wachten. Die neem ik dan mee naar huis en sorteer of betaal de factuur.
Woensdag wacht moeder een verrassing. Daar zal ik dan achteraf hier over bloggen.
Tot de volgende.
🙂
De dingen des levens ! 
ik dacht dat jij een enige zoon was?
in haar wereld heeft ze nu 2 kindjes om voor te zorgen. misschien een verborgen of verloren droom?
Dat zou best kunnen. Een verloren droom.
stel je voor, een broer of een zus.
Die pas nu aan mijn voordeur komt te staan. Dat zou even raar aanvoelen hoor.
het zou natuurlijk verschieten zijn.
Ik heb het van redelijk dichtbij meegemaakt en kwam wel eens in het WZC in Antwerpen. De gezamenlijke ruimte is van iedereen, maar niet iedereen kan er aarden.
Hopelijk is je moeder blij met de verrassing.
het is woensdag vandaag, ik ben benieuwd….
fijn wat je allemaal voor je moeder doet
Een @->- voor je.
In het verleden leven, dat over komt ons allemaal.
Ik mag graag terug denken aan hoe het was.
Het is lastig om nog goede aansluiting te krijgen, belangrijker is dat je er bent. Hans
Ik vind dit ook zo ontroerend. Het doet me aan mijn moeder denken.
Gelukkig vindt je moeder rust in haar vertrouwde omgeving.
Dit vind ik ontroerende berichten Suske. Ik ben benieuwd naar de verrassing.
Een bekend verschijnsel in verpleegtehuizen, bezoek is van iedereen als je in de gezamenlijke huiskamer zit.
Mooi dat je mama je nog herkent, dan blijf je die band toch voelen hé
heel oude mensen in het rusthuis maken graag een praatje. Ze zijn vaak eenzaam ook.
Blijven genieten zolang je moeder je nog herkent…
De reactie van dat anoniempje hieronder is van mij. Ik was vergeten in te loggen na het herstel van mijn pc. 😉
Toch mooi dat je moeder je nog steeds herkent, ook al leeft ze al langere tijd in twee werelden. Dat maakt het toch wat makkelijker om mee om te gaan, lijkt me.
Mooi dat je alle zorg voor haar in orde hebt en dat ze je nog steeds herkent. Aan de andere kant zou ik zo niet oud willen worden. Helaas kun je daarvoor niet kiezen.
Verrassingen zijn altijd leuk.
Ook fijn dat ze je nog steeds herkent…dat maakt het wat makkelijker.
Jammer van de toestand van je moeder maar fijn dat ze je nog herkent. Je draagt goed zorg voor haar Suske. Veel eenzame mensen zijn er in een rustoord en dan doen ze graag een babbeltje. Leuk een verrassing…
Goed dat je de administratie bijhoudt. Veel plezier morgen, want dat zal vast wel een leuke dag worden.
Love as Always
Dimario
mogge Suske
95 lentes jong 🙂
fijn dat je moeder ondanks het mindere geheugen , je nog herkent
en ze daar goed verzorgd wordt
geniet de dag
Ik had een Brugse vriendin met dezelfde naam, je deed me even aan haar denken, die kletste ook altijd graag hehe.
Wél erg fijn dat je moeder je nog steeds wel herkent hè.. als dát weg is, is het vaak pijnlijker. Toen mijn oom dement werd, herkende ie z’n eigen vrouw niet meer.. dacht dat ze zijn zus was. Op zich niet erg, maar hij werd verliefd op een vrouw in het tehuis waar ie zat.. en stuurde ie ‘z’n zus’ om boodschapjes over te brengen naar die vrouw toe..!