Toen we in de namiddag door de gangen van het rusthuis stapten hoorde we een gehuil zoals van een wolf. Die stem kwam me bekend voor. De deur van haar kamer was dicht en het licht boven de deur was aan. Dit betekent dat de verpleegsters met haar bezig waren. Het gehuil kwam duidelijk van bij haar. Ik weet dat ze soms overstuur geraakt als men haar verzorgd maar nu ging ze als een furie tekeer.
Even later ging de deur open. Ik zag hoe ze probeerde een van de verpleegsters een mep te geven. Gelukkig zat ze vast in haar rolstoel. De verpleegsters waren blij ons te zien. Onze aanwezigheid zou haar vast en zeker kalm maken. Integendeel. Ze vloog tegen ons uit omdat we die vreemden in haar huis toe lieten. Ze raasde gelijk een bezetene. Eva ging in de gang met de verpleegsters praten. Blijkbaar kan ze het ene moment poeslief zijn en het andere moment enorm agressief. Zonder ons een blik te gunnen reed ze de gang in en reed ze een andere kamer binnen. We besloten te wachten tot ze terug kwam. Even later bracht een verpleegster haar terug naar haar kamer. Ze at haar taartje en dronk er koffie bij. Eens klaar verdween ze weer.
We besloten niet langer te blijven. Moeder was duidelijk in een slechte bui. Blijkbaar zijn de verpleegster dit van haar gewoon. Toch zullen we hoe dan ook nog eens terug op visite gaan hoe hard het ook moge zijn.
Fijne dinsdag en tot de volgende.
🙂
De dingen des levens ! 
Heel treurig om de aftakeling van je moeder zo mee te moeten maken.
niemand leert ons hoe zwaar en moeilijk de laatste jaren kunnen zijn met je ouders.
hun lichaam is er nog maar geestelijk leiden ze hun eigen, beperkt leven waar wij niet langer thuis horen.
Oh, vreselijk! Wat gaat het dan toch om in haar hoofdje… niet leuk om te zien.
Het is best zwaar om te incasseren als je moeder zo is, maar zelf heeft ze er geen weet van.
Maar blijf komen, hoe moeilijk het soms ook kan zijn. Hans
Er zitten vele zware kanten aan deze ziekte en deze is zeker zwaar. Natuurlijk is het je moeder en ga je er heen, maar daarom is het ook nog steeds knap van je dat je het doet. Ik heb dit eerder gezegd, maar ik meen het dan ook echt.
Love As always
dimario
Heel erg om je moeder zo te moeten zien. Ook voor de verzorgers, maar zij zien dit waarschijnlijk wel meer.
Het lijkt me heel zwaar om je moeder/oma zo te moeten zien. Het voelt vast als een ontreddering voor haar. Ik leeft met jullie mee. Sterkte ♥
Vreselijk om je moeder zo te zien…
Sterkte !
Wat een akelige ervaring, Suske. Je moeder kan er niets aan doen, en verder ook niemand. Maar het is ontzettend verdrietig allemaal. Sterkte!
Naar voor de verzorgenden en bezoek, maar wat moet er in haar hoofd allemaal rondgaan. Lijkt me vreselijk
Dat zijn dingen die spijtig genoeg gebeuren Heb het ook jaren geleden meegemaakt
iedereen heeft al eens mindere dagen.
Het hoort bij het ziektebeeld, ik herken het en heb het meegemaakt. Verschrikkelijk dit soort momenten.
Dat is echt niet fijn om mee te maken Suske, dat valt voor de verzorgers ook niet mee.
een heel vervelende ervaring Suske
heb lang geleden een gelijkaardige situatie meegemaakt
samen blijven bezoeken, dacht ik
Lijkt me erg moeilijk voor jou en Eva om voor het eerst geconfronteerd te worden met het volledig ut de band springen van je moeder. Zelf zal ze geen idee hebben van haar gedrag, dat maakt het allemaal extra vervelend en zwaar.
Hopelijk is je moeder bij een volgend bezoek weer wat beter aanspreekbaar. Sterkte ermee, Suske.
Echt naar om dat mee te maken.. ik benijd jullie niet, maar ze kan er niks aan doen natuurlijk. Volgende keer is ze hopelijk weer in een gezeglijker bui.
Een ons bekende uit de schoonfamilie van zoonlief laat hetzelfde gedrag zien. Is het ene moment rustig en aardig (al herkent hij weinigen nog echt..) volgende moment agressief en compleet de weg kwijt…. Kortom….dit is een rampzalig complex…
Je moeder verliezen op zo’n verwarde manier is pijnlijk.
Dat is dan even schrikken om haar zo mee te maken., ook voor Eva. Sterkte ermee.
Zeker blijven gaan hoe lastig en zwaar het ook is om haar zo te zien
Zij kan er zeker niets aan doen, de ziekte neemt het over, zo erg
Die onmacht hé, dat vind ik verschrikkelijk.
Dat lijkt me niet makkelijk voor je om je moeder zo te zien Suske. Is die manier van doen iets wat je van haar herkent, of heb je ken je haar helemaal niet zo op die manier?
Ze is altijd zelfstandig geweest en hulp wees ze af. De manier waarop ze nu reageert is niet herkenbaar. Het is een heel ander karakter geworden.
Dat is zwaar en je kan er niets aan doen 🙏
Aum Shanti
Het is voor je moeder lastig geworden om haar emoties te reguleren. Het is heftig en zwaar om dit te zien bij je eigen moeder. Vooral voor je moeder is het erg want ze verliest de controle met momenten van totale ontreddering tot gevolg. Ik leef met haar mee.
Sterkte daar Suske.
mogge Suske|
naar om moeders zo te zien 😦
ja op visite blijven gaan , zolang dat kan
geniet de dag