De oudste bidprentjes dateren uit de jaren 1730. In Vlaanderen duiken ze op vanaf ca. 1775. Pas vanaf ca. 1820 zijn ze in heel Vlaanderen terug te vinden.
Doodsprentjes zijn bidprentjes die aan het overlijden van een persoon herinneren. Ze worden meegegeven op de uitvaartplechtigheid en bevatten de naam, voornamen en eventuele functies of eretitels van de afgestorvene. Daarnaast vind je er ook de geboorteplaats en -datum op terug, net als de datum en plaats van het overlijden. Bij gehuwde personen is de echtgenoot/echtgenote of weduwe/weduwnaar vermeld. Bij ongehuwde personen bevat het doodsprentje de namen van de ouders.
De oudere doodsprentjes zijn – net als de rouwbrieven – voorzien van een zwarte rouwband. De ‘moderne’ doodsprentjes (vanaf jaren 1930) zijn vaak dubbele prentjes met een afbeelding van de overledene of een kruis. Deze bevatten naast traditionele formules ook meer persoonlijke dankbetuigingen van de familie.
Zo heb ik er dit weekend een zak vol verzameld uit de doos van mijn moeder. Wie er ook tussen zat of beter gezegd zijn doodsprentje :
Het was nu en dan een reis naar het verleden toen ik al die prentjes verzamelde. Ook zaten er tussen van mensen die ik helemaal niet kende, maar die iets betekend hebben voor mijn moeder. Boeiend was het in ieder geval.
Groetjes.
🙂
De dingen des levens ! 
Soms werd in de katholieke dienst ook nog wel eens door de voorgaande pastoor of kapelaan een extra gebed opgedragen voor die en die uit de parochie bekende en afgelopen week (..) overleden man of vrouw. En wij baden als robots mee, hadden veelal geen idee om wie het ging….
Niet weg doen. Een hele geschiedenis! Je maakt wat emoties door als je ze leest en bekijkt.
Toch mooi die bidprentjes. Het is een bijzondere blik in het verleden naar ‘allen die ons zijn voorgegaan.’
Tegenwoordig vind je vaak doodsprentjes met een foto én een foto van de familie. Dat lijkt me heel vreemd.
Zelf bewaar ik enkel de prentjes van de heel naaste familie.
Mijn leraar beeldhouwen is aan zo een heel project bezig met doodsprentjes. Hij wil van elke dag sinds zijn geboorte een prentje vinden. Dat is van ergens in de jaren zestig tot nu. Elke dag. Mooi gerangschikt. Hij heeft wel meer van die projecten. Maakt al sinds zijn kindertijd elke dag een foto, kleeft die mooi op papier, zinnetje erbij. Elke dag op dezelfde plaats. Elke 1e januari aan de voordeur, elke 2e januari achter in de tuin, elke 3e januari voor de spiegel in de badkamer etc. Alles nog op de oude analoge manier: filmrolletje, zelf ontwikkelen in de donkere kamer. Elke dag ook zelf muziek maken (drummen), opnemen op cassette, drie dagen na elkaar op dezelfde cassette; al jaar en dag. Werkelijk verdiepingen en verdiepingen vol cassettes. Niet voor te stellen. Alles geordend op datum.
daar zijn verzamelaars voor te vinden
ik hou enkel die van de familie en eventueel goede vrienden
toeval of niet, maar vorig weekend hebben we in een oude ijzeren doos geboortedatums van grootouders zitten te zoeken
.Een @->- voor jou.
Ik heb ook rouwprentjes maar dan enkel van mensen die ik kende. Er zijn mensen die begrafenissen afschuimen om een doodsprentje te bemachtigen van mensen die ze niet eens kennen. Zoiets vind ik toch wat zielig.
Ik ken de bidprentjes wel, komt door de omgeving waar ik opgroeide en werkte.
Ze zijn een goede herinnering en geeft ook informatie als je iets vergeet. Hans
Ot. Je verzoekje ligt op het log Bankje voor de volgende show.
Ik schreef over Styx – Sing for the day dat ik ze niet kende, nou dit nummer is wel heel bekend van ze. LOL
De shows staan allemaal op: http://logbankje.nl
Dat zijn toch dingen om te bewaren, en nooit weg te gooien, dan zijn er altijd wel liefhebbers voor. Ik heb er geen en hoef er ook geen.
Momenteel zijn er jagers op zoek naar die oude prentjes. Blijkbaar geven verzamelaars er erg veel geld aan.
Vroeger stak men die ook veelal in het kerkboek.
Mijn moeder heeft die ook nog allemaal.
een schat aan geschiedenis heb je met al die doodsprentjes.
nu nog tijd vinden om in het verleden van al die mensen te duiken.
Hier in het Katholieke zuiden zie je ze heel veel.
Het valt me op dat heel veel oude ouderen, ze allemaal bewaren, en zelfs al jaren alle bidprentjes sparen. Ook heemkunde kringen hebben vaak een hele verzameling.
mijn moeder bewaarde ze ook allemaal …. ze zijn nu bij mijn broer:-)
Een lieve herinnering aan Nonkel Juul.
Inderdaad is het iets katholieks, die bidprentjes. Ze worden door menigeen bewaard.
Ben zelf niet zo bewaarderig wel met geboortekaartjes 😉
Bidprentjes kennen we hier in het noorden niet, ik niet tenminste.
Bidprentjes is volgens mij iets echt katholieks.. ik heb er de afgelopen jaren van Vlaamse vrienden wel gekregen bij een overlijden. Maar vanuit NL ken ik deze gewoonte niet.. wij krijgen bij een overlijden een rouwkaart in de brievenbus en veel later, na de uitvaart en wanneer de nabestaanden alles zo’n beetje geregeld hebben, vaak nog een bedankkaartje, ook in de bus. Zo is alles toch altijd net een beetje anders in onze twee landjes. Maar die rouwkaartjes bewaar ik toch ook wel.. vind ik respectvoller dan het meteen bij het oud papier te gooien.
Ik ken dit helemaal niet zo. Wij hebben dat niet in de familie. Toch wel bijzonder, maar ik denk niet dat ik ze allemaal zou bewaren.
Love as always
Dimario
Uit de doos met de oude foto’s van Henk’s familie kwamen ook enkele van die bidprentjes uit zijn familie. het was blijkbaar een katholieke gewoonte want van mijn familie zijn ze er niet.
sommigen verzamelen ze Suske….
maar zelf zou ik dit nooit doen
prettige dag
Best wel bijzonder hoor, ik den niet dat het nu nog veel gedaan wordt.
Mijn moeder bewaarde dat ook allemaal. Stapels kaartjes, faire-parts, doodsbrieven, … hebben we weggegooid na haar overlijden.
Ik heb die bidprentjes allemaal meteen weggedaan. Achteraf gezien wellicht jammer.
een stukje geschiedenis Suske
of men dat nu nog doet en bewaard , ik zou het niet weten
Nu krijgen ze zo nog een kaartje en het beland gelijk in de kast of zelfs bij het oud papier.
Aum Shanthi
Vroeger bewaarde men dit zit soort dingen nog. Zelf zou ik dat nooit doen.