Het is geleden van in de jaren 70 of 80 van (hopelijk) de vorige eeuw dat mijn moeder een zestal stoelen die ze op dat moment niet meer nodig had doorgaf aan haar nicht met de belofte dat deze laatste ze zou teruggeven als, indien of wanneer ze die stoelen niet meer nodig had.
Begin 2020 overlijdt deze nicht en bijgevolg heeft ze die stoelen dus niet meer nodig. Ook al is het een begrafenis zonder bloemen of kransen (van corona of maatregelen is er nog net geen sprake) toch krijgt mijn moeder hiervan weet. Een tijdje later krijgt ze de broer van die nicht aan de lijn. Wat er precies verteld is weet ik niet maar om een lange historie kort te maken : mijn moeder wil die stoelen terug.
Op een dag komt de zoon van een andere broer die al decenia overleden is met de stoelen. Hartelijk zal het er niet aan toegegaan zijn want voordien stuurde die man altijd een kaartje rond de jaarwisseling. Dit jaar niet ! Mijn moeder is verbolgen dat er slechts VIER stoelen terug zijn. HOE DURVEN ZE !!!!
Die stoelen belanden in de kelder waar ik onlangs over schreef om daar te blijven tot in de eeuwigheid. Tot ze op een dag begin 2021 er over met mij over begon. Als ik vraag waarom ze in hemelsnaam die stoelen terug wou steekt ze haar schouders op. Ze had ze beter gelaten waar ze waren. Dan konden die zo naar het containerpark en hadden wij (ik dus) er geen last van.
Ik stel voor dat ik ze meeneem en in mijn garage zet. Een foto op facebook in een groep waar men gratis spullen weggeeft en weg zijn ze. Moeder is akkoord. Wel zeurt ze dat er slechts vier stoelen terug zijn in plaats van zes. Ik sluit de discussie.
Wanneer ik afgelopen week langs ga bij mijn moeder vraagt ze of ik de stoelen al kwijtgeraakt ben. Dat ben ik niet. Zo te zien is niemand in die oude stoelen geinteresseerd. “Ik heb hier over nagedacht” gaat ze verder. “Zet die stoelen hier terug in de kelder. Later als ik weg ben kan je ze dan naar de container brengen.” Ik weet niet wat ik hoor. “Dan kan ik ze evengoed nu naar dat containerpark voeren !” Ze kijkt op. “Maak je toch niet zo druk !” “Luister ma, ik ben niet van plan om steeds maar heen en weer te rijden met die stoelen. Als ik ze in mijn auto smijt is het om ze naar dat containerpark te brengen.” Da’s duidelijk voor haar. Dan praten we over wat anders.
Nu alles een beetje laten bezinken en als niemand het nog over die stoelen heeft zullen ze geruisloos verdwijnen.
Groetjes.
๐
De dingen des levens ! 
afscheid nemen van mensen vind ik aartsmoeilijk
maar sommige mensen lijken geen afscheid te kunnen nemen van (waardeloze) spullen.
Waarom ze die stoelen terug moest, daar gaat het al fout. Grote ruzie in de familie voor 4 stoelen die naar het grof vuil moeten. Of heeft ze soms juwelen en geld in de zittingen verstopt?
Mooie foto van maken, op posterformaat ingelijst aan de muur hangen en de stoelen weggeven aan de daklozen-opvang. Desnoods zonder het mama te vertellen. Sterkte!
Duidelijk een stoelendans, altijd een die net de laatste stoel mist.
Onthechten is niet makkelijk. Hans
Toch lijken ze me wel lekker zitten. Maar die kleur past niet echt in mijn huis. En om nou mijn hele huis aan te passen aan de kleur van de stoel. Dat is ook weer wat.
Love as Always
DiMario
Ik vind het ook moeilijk dingen weg te doen die nog goed zijn maar waarvan ik weet dat ik ze niet meer ga gebruiken. En stoelen… dat is wel interessant, die doe je nog moeilijker weg, tafels misschien ook, bedden. Als ik eens in een kringloopwinkel kom en die huisraad zie staan, dan zie ik niet alleen meubelen, ik zie ook de mensen die erop- of aangezeten hebben. Toch – het raadsel van de twee verdwenen stoelen houdt me nu ook bezig. ๐
Het is me daar wat met die stoelen.
Ik hoop dat het opgelost geraakt.
Voor de oudjes is het moeilijk om spullen weg te doen.
De stoelen zijn duidelijk goed behandeld , ze zien er nog heel goed uit voor stoelen uit die tijd. Daar kan kan best nog iemand plezier van hebben .
ja prachtig die uitspraken in de jaren ’60 vorige eeuw
ik weet niet of dat soort uitspraken er nog zijn
of zijn e allemaal van externe schijf en stick gaan ๐
wat een commotie om een paar oude stoelen…
Grappig dat je ma zo een ding maakt van stoelen die ze toch niet meer gebruikt.
Maar goed doen ouderen wel meer haha
Wie weet wat ik nog allemaal ga doen…maar herkenbaar is je verhaal wel ๐
Menig oudere heeft een kelder vol ‘nog goeie’ spullen. โป
Ik vind het knap dat je je geduld lang bewaard en uiteindelijk een beslissing neemt. Het valt soms niet mee het je moeder naar de zin te maken…
Vergeet het maar! Op het ogenblik dat ze weg zijn gaat ze daar gegarandeerd aan denken. Of ze aan iemand beloven.
Het is herkenbaar dat je ouders stoelen weg doet. Het is retro’s stoelen. Toch willen weer anders hebben. Stoeldans kunnen wij ook mee doen….
stoelenmysterie!! ik vind het alleszins spannend ๐
Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan, maar die soms o zo diep in het geheugen nestelen. Het is niet altijd even makkelijk om daarmee om te gaan. Maar jij hebt het in dit geval toch keurig opgelost, lijkt me.
Kun je ze niet vanachter in de kerk gaan zetten? Er komt wel geen kat meer naar de misvieringen, maar je weet maar nooit dat binnenkort de paus eens op bezoek komt…
Stoelen hebben soms een rare reactie op mensen. Toen mijn vader op sterven lag begon hij ook opeens over stoelen, ik dacht, waar heeft hij het over? Daarna verhaal gehoord van mijn moeder. Heel raar dat zoiets mensen bezig houdt…
Ik bewonder je geduld! Dat lijkt me niet altijd makkelijk!
Oude(re) mensen … niet altijd simpel hรฉ.
heel herkenbaar Suske
ons ouders waren niet zo van ” gooi maar weg ” , je weet maar nooit en komt het nog van pas
met recht een stoelendans
geniet de zon
Erg herkenbaar, hebben hier thuis ook al z’n discussie gehad over stoelen van uit de begin vorige eeuw, die blijkbaar voor mijn moeder een emotionele waarde hebben waardoor ze die niet kan loslaten, maar toch net niet genoeg om ze te gebruiken, want nu staan ze in de logeer kamer met een deken er over. God geklaagd dat er een stofje zou opkomen…