Nonkel Juul zit rustig aan tafel de krant te lezen wanneer er op de voordeur geklopt wordt. Mopperend staat hij recht en gaat naar de voordeur. Voor hem staat er een klein manneke met grote pet op en in beide handen een emmer zand. “Moet er geen zand zijn ?” vraagt het manneke met brede grijns. Met een ferme smak smijt nonkel Juul de deur dicht. “Jawaade” hoort hij het manneke nog zeggen. De koekoek uit de koekoeksklok begrijpt er niets van en kruipt vlug terug in zijn klokje nadat hij het digitale uur met behulp van een zandloper gemeld heeft. 

Enkele straten verder wordt Gina wakker. Naast haar ligt een manspersoon die zo te zien nog in dromenland is. Enige tijd geleden  heeft ze die melkmuil in café Vlaanderen ontmoet. Typisch zo’n boerenkinkel die nog bij zijn ouders woont. Sindsdien is hij een vaste klant. Papaatje kan trots op…