Om 15 u ben ik terug in het speeldorp. De kinderen hebben aan tafel plaatsgenomen en wachten op hun pannenkoek of ijsje. Als ik langs de tafel passeer vraagt één van de meisjes me of ik Doortjes papa ben. Doortje proest het uit. Ik leg het meisje uit dat ik een vriend ben van Doortje en haar mama. Doortje knikt instemmend. Naast haar zit een meisje met brilletje op de kleine neus. “Dag Yana” begroet ik haar. Met verbaasd kijkende ogen en open mond gaapt ze me aan. “Hoe weet je wie ik ben ?” vraagt ze aarzelend. Als ze hoort wie ik ben moet ze even slikken. Ze heeft me enkele maanden geleden op facebook toegevoegd aan het account van haar mama, maar had tot op heden geen idee hoe ik er uit zie. .De jongen die naast Yana zit knikt vriendelijk. De andere meisjes kijken me onderzoekend aan…
View original post 587 woorden meer
De dingen des levens ! 
Goede morgen Suske. Schitterend geschreven verhaal alweer, jij weet beslist goed met woorden en zinnen om te gaan zodat het lezen ervan een heerlijke ervaring wordt!
Zo herkenbaar ben je dus nog niet overal 🙂 Maar ook dat lost zich vanzelf op.
tja de jongeren van tegenwoordig 🙂
Sinterklaas weet dat ook altijd, of vaak.
Zo is het anders dan het lijkt…vrienden zoeken voorde mams 😉