Het is één uur in de morgen.
Professor Rattenkoph is op de grond gevallen in zijn studeerkamer. Waardoor hij gevallen is weet hij niet. Er lag hier toch niets in de weg ? Hij voelt een koude wind. Nochtans zijn alle ramen en deuren dicht. Hoe kan het hier dan tochten ? Moeizaam probeert hij terug recht te staan maar telkens houdt een koude wind hem tegen. Wat gebeurt er ? De maan werpt haar licht doorheen het dakvenster. Hij ziet niets of niemand. Plots hoort hij iets achter hem. Er is wel iemand bij hem. Weer ziet hij niets of niemand. “Dit kan niet, ik moet dromen” bedenkt hij zich. Hij hoort voetstappen. Onmiddellijk springt hij recht maar de koude wind werpt hem terug op de grond. Twee ogen kijken hem aan. Hij voelt koude rillingen door zijn stramme lijf trekken. Dit is wetenschappelijk niet verantwoord.

Het is twee…