Greet schrijft.
Ik kom uit een katholieke familie uit wat men noemt de “petite bourgoisie” in een provinciestad.
Mijn grootvader heeft er voor gezorgd dat zijn gezin tijdens de oorlog niets te kort kwam.
Dat was natuurlijk niet gemakkelijk met zeven kinderen – vijf zonen en twee dochters – en hun stiefmoeder.
Mijn “echte” oma is gestorven in 1934 vlak na de bevalling van mijn moeder. na de oorlog kwam het gezin terug in Roeselare wonen en de kinderen konden verder hun studies afwerken. De oudste zoon schopte het tot Stadssecretaris van Roeselare en in deze hoedanigheid heeft hij gedurende de laatste jaren van zijn loopbaan mijn man nog als medewerker gekend. Toen kende ik mijn man nog niet. Dezelfde zoon heeft tijdens zijn leven veel inspanning geleverd om de stamboom zo volledig mogelijk op te maken.
Oudste zoon, oudste nonkel
Met het verstrijken van de jaren vlogen de kinderen één na één het ouderlijk huis uit om een gezin te stichten. Toch bleef er een sterke band tussen hen bestaan. Dit uitte zich in regelmatig samen komen om een geboorte of communie te vieren. Later kwamen de “zeven” apart ook veel samen. Tot voor enkele jaren waren er de familiefeesten. Zo wisten ook de kleinkinderen en eventuele achterkleinkinderen van het bestaan van deze familie af.
Toen zijn schoonvader op 81-jarige leeftijd overleed moest mijn vader huilen van verdriet. Iets wat ik vader voordien nooit had zien doen. Zo erg was hij aan zijn schoonvader gehecht.
Op zich is er niets mis dat men familie heeft waar men van houdt Je hebt altijd wel iemand in de familie waarvan je weet hoe het met hem of haar verder gaat. Wel krijg ik met het ouder worden steeds meer en meer een afkeer van de “verplichtingen” in mijn familie. Wij laten ons niet opleggen wat kan en mag door de rest van de familie.
Ik moet er voor de volledigheid bij vermelden dat reeds enkele gezinnen door inmenging van de familie uit elkaar gegaan zijn doorheen de jaren.
Ikzelf heb dat familiegevoel minder en mijn man helemaal niet. Deze weet met moeite wie familie van hem is. Mijn moeder kan hier niet mee leven en doet er alles voor om haar kinderen met zo’n familiegevoel op te zadelen.
En neen dat ‘gevoel’ heb ik niet. Zelfs niet bij de dood en begrafenis van een nonkel enkele weken terug.
Dat gevoel heb ik niet
Wil dat zeggen dat ik niet om familie geef?? Zeker niet ! Maar ik kies liever zelf uit met welke neven, nichten en desnoods achterneven en nichten ik omga.
Dit betekent dat dat ik keuzes maak, ook in mijn familie; wat mij niet altijd in dank afgenomen wordt.
Hoe dan ook, ik weet al langer hoe ik moet kiezen.
Groetjes.
Greet.
De dingen des levens ! 
Tja familie… daar zeg je zoiets…
Ik vind mensen die hun eigen keuzes maken, tegen eventuele tradities en gewoontes in sterke mensen. Voila, dank je wel voor het logje Greet.
je bent vaak beter af met goeie vrienden dan met familie.
Wij hebben een goeie band met onze broers en (schoon)zussen, maar veel verder gaat het ook niet. En natuurlijk met onze eigen kinderen…
Bij mij is familie erg belangrijk. Bij ons komen zelfs de neven en nichten nog samen.
Jij weet net zoals Suske, ook heel knappe stukjes over je familie te schrijven Greet! En god ja, in elke familie is er wel wat, het voornaamste is te kunnen genieten van diegenen waar je voor kiest hé….
familie is familie,
je kan ze niet kiezen
vrienden wel….
Een pittig schrijven.
Instemmende groet,
Dat clan-denken is, hoe mooi het ook was, niet meer van deze tijd. Ik vermoed dat het ook vroeger wel eens strubbelingen gaf, wie kende niet de families die een zwart schaap voortbrachten?
Daar tegenover staat de warmte; mij zou het meer benauwen dan dat ik er van zou genieten.
Je komt uit een verschillend gezin met andere normen en waarden, dat kan problemen geven of botsen. Wij hebben er thuis zo nu en dan discussies over, maar de conclusie is dat je het nooit goed doet.
mooi geschreven Greet
onze familie loopt de deur bij elkander ook niet plat
maar we kunnen goed met allemaal
die verplichtingen zie ik ook niet zitten..
toch vind ik mijn familie van belang, ..
familieruzies hebben we nog niet gekend, maar wie weet..
en tenslotte ga je mensen, die wat meer zielsverwant zijn
groeten Greet
Keuzes maken is goed, soms maak je die zelf, en soms worden ze door een ander gemaakt.
Niets is blijvend en ook je familie niet. Er zijn altijd mensen tot wie je je meer aangetrokken voelt dan door de ander. En dat mag! Hopelijk is het wederzijds…
Lieve groet Kakel
Familie heeft een “eigen plek” , dat kán een belangrijke plek zijn maar dat hóeft niet!
Uiteindelijk kun je je familie niet zelf uitzoeken en met de één klikt het nou eenmaal beter dan met de ander, Vrienden kies je zelf uit en die hebben meestal een andere waarde! Niet slechter of beter, maar gewoon ánders.
Wij hebben de keuze gemaakt om niet met de families om te gaan, maar onze eigen weg te bewandelen.
Familie kies je niet uit zoals je vrienden wel zelf uit kan kiezen. Wie zegt dat hun familie perfect is, leeft in een leugen, overal is er wel wat.
Ik denk dat in elke familie wel iets aan de hand is
Familie kan een gecompliceerd iets zijn. Je hebt ze niet voor het uitkiezen.
En ik ben blij dat ik deze overpeinzingen hier lees. Want zelf zit ik al jaren met bepaalde dilemma’s ten opzichte van mijn naaste familie. Ik ga die dilemma’s hier niet uit de doeken doen, maar deze blog post doet mij wel beseffen dat veel mensen met soortgelijke dilemma’s te maken krijgen en dat iedereen genoodzaakt is om daar zo zijn eigen keuzes in te maken.