Ik schrijf zoveel mogelijk herinneringen op van elke periode in mijn leven.
Gewoon omdat ik het graag doe.
Hier een stukje uit die herinneringen die ik probeer te vertellen vanuit het standpunt van de leeftijd die ik toen had. anders gezegd : alsof je in een dagboek leest.
Ik zit nu in het tweede leerjaar en van de meester moeten we nu elke zondag naar de mis omdat we vlak voor de grote vakantie onze eerste communie gedaan hebben. Maar ik mag niet meer van mijn mama daar ik de laatste keer dat we gingen bewusteloos gevallen ben. Al wat ik nog weet is dat ik wakker werd toen twee mannen me naar buiten droegen. Aan de ingang van de kerk had iemand een stoel geplaatst waar ik op kon zitten en werd mijn gezicht met eau de cologne ingewreven. Echt jammer dat ik niet meer naar de mis mag van mama vind ik het niet. De voorbije weekends ging ik soms met papa naar de paters, maar daar liet hij eens al mijn communieprenten op de grond vallen en plots zat hij op zijn knieën tussen de stoelen die prenten op te rapen. De mensen moesten daar raar van opkijken maar hij deed toch niets verkeerd ?
Jammer dat we geen televisie hebben. Heel de klas praat over Zorro en tijdens de speeltijd spelen we dan ook de avonturen van Zorro na op de speelplaats. Hij is een sterke gemaskerde man op een paard en pakt al de boeven. Deze namiddag was Jan Zoro en ik een boef die hij moest pakken. Doordat hij mijn arm wat te hard achter me tegen de rug duwde zit mijn elleboog nu aan de andere kant en beweegt mijn arm nogal raar. Toen de meester dat zag heeft hij onmiddellijk aan de vrouw van de directeur gevraagd een dokter te laten komen. De dokter heeft mijn arm in een soort plastiek zak gestopt, deze net als een ballon opgeblazen en zo voelde ik minder pijn. In het ziekenhuis leggen ze me op een bed met wieltjes en knippen mijn trui kapot. Ik krijg een spuit en dan weet ik niets meer. Ik word wakker in een vreemd bed. Mijn mama zit te huilen. Ik wil rechtop zitten maar dat kan niet. Mijn arm zit in een soort machine die boven het bed hangt. Ik lig hier dus met mijn arm omhoog. Uit mijn elleboog komt een buisje of zoiets. Ik ween nu ook en mijn mama nog veel meer. Dan val ik terug in slaap.
Groetjes !
🙂
De dingen des levens ! 
Dit is op slolvare herblogd.
Ach wat een schattig logje! Je hebt het goed geschreven, alsof je 7 was ;-).
Dat zijn inderdaad herinneringen die je nooit meer vergeet… Kom maar op met nog meer van dit leuks!
Prachtig stuk weer. Ik krijg spontaan de neiging om dat schattige jongetje op de foto te knuffelen.
Dat jongetje houdt nog steeds van een knuffel van een mooie dame hoor. 🙂
Haha dat geloof ik graag
Mooi om te zien hoe je terugkijkt naar die tijd dat je zelf nog een kind was. Je maakte nog wel eens wat mee…. Wat was de oorzaak van het feit dat je zomaar onderuit ging in die jaren? Nog last van??
Schitterend geschreven vanuit de leefwereld van een kind Suske. Jij hebt het wel allemaal zelf beleefd maar toch lijkt het me moeilijk dat in woorden te vertalen en jij bent er uitstekend in gelaagd!
Fijn weekend jongen, geniet er van ook als de zon verstek laat gaan…
Ha Zorro
Kon hij ook vanaf grote hoogte op een paard springen… ?
Mooi serie was dat…
En helemaal goed gekomen met je arm?
Fijn weekend
Haha, nou snap ik waarom je op Karate bent gegaan…
Leuk om te lezen zo. Alleen van die au in de arm natuurlijk niet. Jammer dat dat shirt stuk is geknipt. Dat kan je mama vast niet meer maken.
Love As Always
Di Mario
ik verkies het ziekenhuis elke dag boven de mis 😉
maar de arm is weer geheel hersteld , en even goede vrienden na het vechten met Zorro , toch
Barcelona moet zijn: Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
Dat is het verhaal achter Zorro, dat is een flinke en pijnlijke kwetsuren geweest. Hans
Barcelona
Van een zakdoekje met eau de cologne onder uw neus, knapt een mens niet op 😉
Wat een schrik met je arm! In het ziekenhuis liggen, een prik krijgen en een huilende moeder…
En zelfs ik wilde Zorro zijn, kun je nagaan.
Je foto vind ik leuk!
Liefs Kakel
Beter een operatie aan de armen dan aan de darmen, zeg ik altijd 🙂
Met 4711 kwam het na het flauwvallen vast wel weer goed.
Met die gebroken arm hoop ik ook, maar dat zal wel even langer geduurd hebben.
Fijn weekend Suske..!
van die mis zou ik ook niet wakker gelegen hebben…
jammer dat jouw Zorro het zo hardhandig aanpakte…
leuk geschreven Suske
Lekker vriendje had je, die heeft Zorro toch niet helemaal goed begrepen, alleen de boecen moesten gemolesteerd worden. Best wel heftig voor een 7jarige om in het ziekenhuis wakker te worden.
Is het met de arm helemaal goed gekomen?
Die communie maakt mij verder niet zoveel uit …..
Vriendelijke groet,
Ocharme Suske toch. Je arm geopereerd, je mama die zit te wenen naast je bed, en geen televisie om Zorro op te zien. Zorro was ook mijn grote held, lang geleden. Mijn eerste liefde denk ik zelfs als ik er zo achteraf op terugkijk;)
Oh der Arme mit seinen Arm wünsche dir ein gutes Wochenende liebe Grüße Gislinde
leuke schrijfstijl zo
lijkt dat je een serieuze breuk op liep, benieuwd naar het vervolg.
Brr. Die arm ziet er niet zo goed uit! Hopelijk is er geen blijvende schade.