Zij die mijn blog de laatste jaren volgen zullen het weten,
Voor zij die betrekkelijk nieuw zijn kan ik het even opfrissen.
Ook kan ik dit logje beginnen met : Wist je dat
– ik reeds meer dan een jaar in de stationsbuurt werk.
– ik regelmatig ga shoppen in de Ardooisesteenweg, hier lokaal ook gekend als de Gazastrook van Roeselare ?
– ik niet bang ben om mijn tanden te zetten in alles dat er enigszins eetbaar uitziet ?
– ik niet veel moeite moet doen om me als Noord-Afrikaan te vermommen en dus niet echt opval tussen het volk dat er rondhangt ?
– ik geen moeite moet doen om een gesprek aan te gaan, zelfs met iemand die gebrekkig Nederlands spreekt ?
Zo kom ik de laatste week regelmatig langs in een betrekkelijk nieuw winkeltje waar ik tegen een spotprijs vers fruit en groenten kan kopen.
Toen ik vorige week even halt hield aan de etalage trok de uitbater me zowat letterlijk naar binnen.
De man die deze winkel uitbaat is een echte spraakwaterval – of hoe noem je zo iemand die niet kan stoppen met praten ?
Vol overgave vertelde hij me over zijn eerste huwelijk met een Marokkaanse dame die hem enkele nu ondertussen volwassen kinderen schonk en hoe ze uit elkaar gingen en hij dan trouwde met een westerse vrouw die jammer genoeg niet met zijn kinderen overweg kon zodat hij weer moest scheiden en nu weer getrouwd is met een woestijnprinses die lekkere broden kan bakken waarvan hij een exemplaar aan mij verkocht heeft.
Gisteren ging ik er weer op af om vers fruit te kopen.
De winkel was barstensvol kopers.
Toen een gesluierde dame en ik tegelijkertijd enkele vruchten wilden vastgrijpen hadden we elkaar vast.
Van culturele uitwisseling gesproken !
Gelukkig wordt de winkel binnenkort uitgebreid want anders zou die wel eens letterlijk uit de voegen kunnen barsten.
Terwijl zijn ene zoon de mensen hielp en ik bij de andere mijn aankopen betaalde kwam de man de zaak binnen.
Hij nam mijn zakken vol fruit en gebood me hem te volgen.
Ik kwam in een afgesloten deel van het huis terecht waar een man bezig was de muren te bepleisteren.
Dit deel zou ook winkel worden.
Hij gebood me nu aan tafel te gaan zitten.
Deze lag vol borden sardienen.
Een bord was voor mij en dus werd ik nu aangemaand deze geroosterde visjes op te eten.
Een zoon kwam met een groot dienstblad vol dampende glazen.
Thee uit Marokko.
Dan lieten ze me alleen.
Ik keek rond om te zien hoe ik hier weg kon geraken.
De man die de muur bepleisterde had me door en deed teken dat ik verder moest eten.
Van gastvrijheid gesproken.
Vijf minuten later had ik het grootste deel van die beesten de kop afgebeten en verorberd.
Weer deed ik een poging om te ontsnappen.
De man die aan het pleisteren was keek in mijn richting en groette me op hun typische manier.
Ik mocht dus gaan.
De uitbater was druk bezig de mensen te bedienen toen ik hem vliegensvlug de hand drukte en hem bedankte voor zijn sardienen.
Er zat nog genoeg in de parkeermeter dus geen parkeerboete omwille van sardienen en dampende thee.
Tot de volgende keer dus !

vreemd hoe die zuiderse types vaak zo rad van tong zijn hé
Goed dat je op die manier toont dat je open staat voor hun cultuur en gewoonten, Suske. Je kan dus wel zeggen dat je goed bent ingeburgerd bij hen… 😉
De volgende keer toch maar ruim voldoende geld in de parkeermeter doen;-) Ik heb zelf helemaal niets met gerechten die ik “niet ken”,meestal begin ik er al met zóveel tegenzin aan dat het vrijwel zeker niet smaakt. Sardientjes zijn sowieso al niet mijn favorieten,ik ben gewoon een lastige eter maar aan jou is het zeker besteed!
Ik wist het allemaal niet…… maar ben nu weer geheel op de hoogte!
Zoeits krijg ik niet vorgeschoteld….
Dat heb je mooi voor elkaar dan 😀
Als je tijdens het shoppen honger krijgt kun je altijd dar langs gaan en je buik vullen.
Wow, van gastvrijheid én culturele uitwisseling gesproken, dit pareltje van een log gaat er bij mij goed in, bedankt Suske!
een vaste en goeie klant en dit niet op klantendag, dat is de max, ik zou er blijven komen
Een spraakwaterval komt mij ook bekend voor, zo ga ik naar de Marokkaanse kapper om mezelf een rob de Nijs kapsel te laten aanmeten.
Altijd druk, thee koffie en gezelligheid, hoezo geen integratie. Hans
Ik noem zo iemand breedsprakig, iemand die veel woorden nodig heeft
Goed zeg, zomaar onthaald te worden. Niet dat ik sardientjes lust maar het idee, op bezoek in de eigen Gazastrook. Klasse Sus, van beide kanten.
Die mensen zijn duidelijk erg enthousiast over hun nieuwe zaak en herkennen in jou misschien een bekende journalist of zelfs de burgermeester van roeselare?
En soms kan je daar de lekkerste dingen tegenkomen die je nog nooit geproefd had. Leuk dat je zo weer binnen werd getrokken.
Love As always
Di Mario
daar kunnen velen nog wat van leren ..
groeten
Haha…. een bofferd ben je ook hé…. 🙂
Ik vind dit geweldig, ik hou er zelf van om met mensen te babbelen die een andere nationaliteit of andere roots hebben dan wij. Zolang zij ook vriendelijk zijn, uiteraard. De thee zou ik dankbaar aannemen, voor de sardienen zou ik passen. Ik zou er wel mee wegkomen zeker, als ik vertel, dat ik een sardienallergie heb! 😉
Haha, zo maak je nog eens wat mee…
Wat een compliment voor je, Suske. Ik ken je nog maar kort, maar begrijp nu al waarom de man je naar waarde heeft geschat 🙂
Geeft aan dat een uitgestoken hand een geweldige hulp is om de integratie voor nieuwe bevolkingsgroepen te helpen slagen. Blijven die handen in de zakken, komt er niets van terecht. De Gazastrook van Roeselaere klinkt wel heftig. Is er sprake van strijd daar???
Wat ben je ook een bofkont…midden in de boter gevallen.
Fijne zondag
zit te kwijlen boven het toetsenbord , dat maak je niet dagelijks mee , sardientjes bij de thee
Hilarische ervaring!
Was dit nu een soort van sardienen-met-thee-gijzeling ?
Het water loopt mij uit de mond.
Zo’n smakelijk onthaal heeft jou vast gelukkig gemaakt.
Vriendelijke groet,
Welke Belg of Nederlander zou dat nou doen?
Einen schönen Sonntag lieber Spike,ja es ist schlimm was auf unserer Welt alles so ist, und was man hört aber es gibt ja auch noch gute.Wünsche dir einen schönen Tag liebe Grüße Gislinde