Gisteravond ging de bel van ons vast toestel. Toen ik opnam bleek het om een man te gaan van wie ik al lang niets meer gehoord had.
Hij doet momenteel vrijwilligerswerk in het museum en had daar vernomen dat ik een tijdje terug opgenomen werd in het ziekenhuis.
Ik dacht dat hij over mijn opname vragen zou stellen, maar hij begon over zijn eigen opname in een gespecialiseerd ziekenhuis welke enkele jaren geduurd had. Door zijn drukke werk had hij zijn gezin wat verwaarloosd en op den duur ook zijn gezondheid. Op een dag zat hij er volledig door en moest opgenomen worden. Deze opname duurde zowat twee jaar en nu was hij door het uitvoeren van vrijwilligerswerk weer bezig. Hij hoopt binnen afzienbare tijd zijn oude werk weer te kunnen uitvoeren.
Ook over zijn eigen gezinsleven vertelde hij honderduit. Ik wist dat hij destijds vader geworden was van een drieling, maar die kinderen bleken ondertussen ook al 20 jaar jong te zijn en in Gent te studeren. De tijd vliegt inderdaad.
Ons gesprek duurde zowat een uur. En toen we afsloten vroeg hij me om eens langs te gaan of eventueel eens terug te bellen. Ik weet niet hoe ik moet denken over deze roepstem uit het verleden. We hebben elkaar leren kennen in 1979, tijdje samen opgetrokken en dan jaren niets meer van gehoord. Geen ruzie, gewoonweg uit het oog verloren toen hij een relatie begon met een meisje waarmee hij nog steeds samen is. Ik vernam destijds via via dat hij getrouwd was en korte tijd werd hij dus vader. Nu dit telefoontje. Of ik zelf contact opneem met hem weet ik niet.
We zien wel !
De dingen des levens ! 
Ik sluit me aan bij de laatste reactie: Doen waar je je goed bij voelt 🙂
Je moet doen waar je je goed bij voelt
Ist schon sehr Seltsam was das Leben bringt,man weiß nie aber es kann alles sein.Wünsche dir einen glücklichen Tag liebe Grüße von mir Gislinde
Tijd berngt raad Suske ! Ge ziet wel.
Ik ben het helemaal met Ter eens. Je weet nooit. Alleen op die manier kom je te weten of de klik er nog is of niet.
Mensen die alleen over zichzelf kunnen praten zijn nu niet precies een aanwinst in het leven, zeker als je zelf zoveel problemen hebt of hopelijk hàd Susklief, want ik zou je zo heel graag weer wat gelukkig willen zien…
Aan de manier waarop je het hebt beschreven zou ik zeggen: “NEU!!!!”
Eigenlijk een verdrietig verhaal, want de exacte achtergrond kennen wij als lezer niet.
Een oordeel vellen is dan ook niet van toepassing, je weet zelf beter wat er speelt.
Het is aan jou wel of niet contact op te nemen.
Als ik zelf in een vergelijkbare situatie zou komen, zou ik het laten voor wat het was, Hans
Mja, als iemand zijn gezin verwaarloost dan zou ik denken dat hij zich daar dan beter op kan concentreren dan maar weer nieuwe oude contakten aan te gaan. Maar goed, moet kunnen natuurlijk.
je kan niet met iedereen contact blijven houden, je moet keuzes maken. Soms gaat dat heel natuurlijk, als je het idee hebt dat het alleen van jouw kant moet komen…
eigenlijk riskeer je niet veel door op zijn uitnodiging in te gaan hé, Suske
Hem terug afschepen kan je daarna nog altijd
Ik zou wel een keer afspreken, gewoon kijken of het nog zo is zoals het nu zou willen. Zo niet, no hard feelings. Het kan natuurlijk. Maar je moet ten alle tijden eerlijk tegen jezelf blijven.
Love As alwyas
Di Mario
ja Suske
dat lijkt mij ook moeilijk , maar sinds zo lang het zelfde meisje , lijkt het me geen sjarletan
je moet zelf de keuze maken , wie weet eerst eens via email
suc6 en nog een fijne avond
Heel vreemd, ik zou ook niet weten of ik dat zou waarderen.
Zou de man ook met terugwerkende kracht gaan stemmen?
Luister ook naar de stem binnenin je.
30 jaar is idd een hele tijd om zomaar weer te overbruggen.
Ik zou ook afwachtend zijn.
Ik ben voor zoiets nogal op mijn hoede. Werd ook ooit eens gebeld door een lang vergeten studiemakker die met mij eens wou afspreken. Tot hij langs kwam en gewoon verzekeringen wilde verkopen. Heb hem onmiddellijk terug buitengewerkt.
Gewoon een keertje afspreken en zien of er een ‘klik’ is. Dat hij belt is toch best al bijzonder en geeft aan dat hij zeker contact wil. Denk ik dan. Maar niets hoeft, natuurlijk!
Mensen veranderen enorm veel in meer dan dertig jaar. Enkel bij zeer goede vrienden die je uit het oog verloren hebt, krijg je onmiddellijk weer dat vertrouwde gevoel.
klopt ergens maar 30 jaar is hard om te overbruggen. Zoals je zegt er is zoveel veranderd en in die jaren heb ik mijn vrienden kunnen leren kennen in vooral slechte dagen. Daarom dat ik afwachtend ben.
Ik zou hetzelfde reageren…
veel te lang maar je weet nooit wat
het leven je geeft nooit te laat
Wow. 1979. Ik was zelfs nog niet eens geboren dan. Ik was zelfs nog niet geboren in de eerste dertien jaar. 😀 Ik ben bijgevolg niet de beste persoon om commentaar te geven. Het langst dat ik al iemand niet meer heb gezien is misschien 1,5 jaar …
Verrassend… 🙂
Was hij ook nog een beetje geïnteresseerd in jou Suske? Zo niet: afkappen die handel, je hebt genoeg aan je hoofd.
Tenzij je er natuurlijk heel veel zin in hebt, maar dat maak ik niet direct uit je schrijven op.
Zelf had ik toevallig vorige week ook een vriendin van vroeger gesproken, maar dat gesprek was fijn en ging over ons beiden.
Fijne avond!
hij vroeg wel een en ander over mij, maar ik had de indruk dat hij vooral over zichzelf wou praten. Of hij die oude banden terug wou aanhalen weet ik niet. Daarom dat ik een afwachtende houding aanneem.
Ik snap het Suske. Komt tijd komt raad!