Samen met mijn zoon zit ik op de trein richting Roeselare. We komen terug van Brugge waar we hem ingeschreven hebben in zijn nieuwe school. De wagon zit volgeladen met jongeren van het ksa – Chiro type. Gepakt en gezakt zoeken ze een plaatsje.
Schuin voor mij zit er een stoere borenmeid met haar chiro pet naast zich op de zetel. Ze draagt een beige outfit waarvan de rok net onder haar billen komt. Ze heeft heel kloeke benen zodat bij de minste beweging haar rokje wat omhoog schuift. Dan legt ze met een grote zwaai haar ene been over het andere. Voor ik het goed en wel besef komt daar een donkerblauw onderbroekje te voorschijn. Het meisje kijkt even in mijn richting maar schenkt verder geen aandacht aan mijn persoon. Ze keuvelt met het meisje dat recht voor haar zit. Ze trekt haar opgetrokken been wat dichter naar haar toe zodat ik de achterkant van haar benen kan zien. Een duidelijk begin van cellulitis vertoont zich aan de wereld. Waarschijnlijk wordt deze positie voor haar iets te lastig en dus plaatst ze haar voet terug op de vloer. Terwijl ze dit doet kan ik het onderbroekje opnieuw heel duidelijk zien. Het kan haar precies niet schelen of iemand al dan niet kan meegenieten van dit spektakel want ze herhaalt deze handelingen nog enkele keren en telkens is het zicht hetzelfde. Nu en dan kijkt ze vlug even in mijn richting. Dan gaat het gesprek tussen de twee meiden vrolijk verder.
Ik bekijk haar gezicht eens goed en dan beginnen mijn hersenen in hun archief rond te snuisteren. Het beeld van een klein meisje dat lang geleden bij mij op vrijdagavond kwam trainen duikt voor mij op. “Zij” moet het wezen. Zou ze me ook herkend hebben en is dat de reden waarom ze nu een dan eens schichtig in mijn richting kijkt ? Wie zal het zeggen. Als ze ook in Roeselare uitstapt is de kans groot dat ik gelijk heb en dat zij het inderdaad is.
De trein stopt. We zijn ter bestemming aangekomen. Zij stapt inderdaad ook uit en verdwijnt vervolgens tussen de massa gepakt en gezakte leeftijdsgenoten. Vragen wie zij is kan nu niet meer. Misschien maar goed ook. Zie dat ik mij toch vergist heb en indien ze het wel is, hoe zal ze reageren ? Laat maar.
Jasper en ik verlaten het station en gaan onze fietsen halen vlakbij het fietspunt. Deze namiddag zit er voor ons weer op. Nu vlug naar huis fietsen.
De dingen des levens ! 
de jeugd lijkt zich in dergelijke dingen veel minder druk te maken dan vroeger denk ik…
Ja, maar was het haar nu, of niet? En had ze wel een blauwe slip, of alleen een oranje band?
Als je verder niets ziet als haar slipje, dan is er toch niks aan de hand, op het strand zie je meer.
ha die Suske
ja ik geniet van veel moois hoor
wat jij beschrijft kan ik ook van genieten , ken ze dan meestal niet , ik reis 5 dagen/week naar werk met trein
en toch heb ik het gehad dat iemand mij aansprak , zeer jong , in mijn ogen dan , en dan opeens ja , jij bent die van die toen en toen
nu ik ga zo genieten van een goede nachtrust en die wens ik jou ook
slaap wel
at is het leuke van reizen, je ziet veel mensen met allemaal hun eigen ding.
mijmeren is dat zo leuk. Hans
Ze zal jou vast ook herkent hebben, één leraar herinneren is minder moeilijk dan één kind uit een heleboel 😉
Herkenbaar, wat betreft het mensen herkennen van lang geleden.
Nog een fijne avond.
Ha lijkt wel een wereldreis…genoeg te zien onderweg 🙂
Misschien kom je haar nog eens tegen en kan je het dan vragen.
Hahaha, dat heb ik nog weleens met stagaires, maar die kan ik echt niet allemaal onthouden hoor. Meestal als ze heeeeeeel goed waren. Of juist heel slecht.
Love As Always
Di Mario
Bij mij zie ik veel mannen met werkkleren aan ! , als je ze op een zaterdag of zondag ziet zijn ze bijna onherkenbaar voor me ! ” Hé ken je me niet , of ken je geen mensen buiten het werk ??? Komt veel voor !
Onlangs nog werd ik op straat aangesproken door een jonge meneer die ‘Hé Ter!’ naar mij riep. De laatste keer dat ik hem zag – zo bleek na diepgravend onderzoek in mijn hersenpan – was hij acht jaren jong en blond bij mij op de naschoolse opvang. Nu heeft hij zwart haar en is hij een zogeheten Emo. Kleine kinderen worden groot. Verwarrend soms.
Ik heb daar ook last van, heb jaren judoles gegeven en al die kinderen zijn inmiddels ook jong volwassenen…