Eens op een regenachtige winteravond rijden Maria en Jozef door de stad. De navigatie hapert, parkeerplaatsen zijn schaars en elk hotel is volgeboekt door een congres. Bij de laatste receptie schudt de nachtportier zijn hoofd. “Alles bezet,” zegt hij, en wijst dan naar een leegstaande loods achter het gebouw. “Niet ideaal, maar droog.” Ze nemen het aanbod aan.

De loods ruikt naar karton en olie. Tussen fietsenrekken en stapels dekens zetten ze zich neer. Maria ademt diep, Jozef zet zacht muziek op zijn telefoon. Om 23:48 uur wordt Jezus geboren, terwijl buiten de sirenes wegsterven en de regen tegen het golfplaten dak tikt. Een vrijwilliger van de nachtopvang brengt warme thee en glimlacht: “Welkom, kleine.”

Aan de rand van de stad zitten drie koeriers pauze te houden. Hun apps pingelen tegelijk: een storingsmelding, alle kaarten wijzen plots naar dezelfde plek. Boven de loods flikkert een drone met kapotte verlichting, als een vreemde ster. Nieuwsgierig volgen ze de route. Ze komen aan met rugzakken vol energierepen en een oude teddybeer. “We wisten niet waarom,” zeggen ze, “maar het voelde belangrijk.”

Even later stoppen er elektrische steps. Influencers, aangetrokken door het gerucht van iets bijzonders, streamen live. Een verpleegkundige deelt foto’s in een groepschat: Er is hoop vannacht. Mensen brengen soep, luiers, stilte.

Tegen de ochtend verschijnt een delegatie van een techbedrijf, met geschenken en woorden over innovatie. Ze knielen onhandig tussen de fietsen. Maria lacht, Jozef bedankt hen. Jezus slaapt, ongestoord.

Wanneer de zon opkomt, lijkt de stad even zachter. De loods blijft gewoon een loods, maar wie er was, voelt het: midden in beton is iets nieuws begonnen. Geen groot spektakel, wel een begin dat mensen bij elkaar brengt, hopen we toch !

Fijne feestdagen.

🙂