Zondag waren Eva en ik weer eens te vinden in het woonzorgcenter waar mijn moeder verblijft. Ze was zoals steeds blij ons te zien. Zoals steeds zat ze vast in haar rolstoel. Nu had ze een pop bij zich. “Ik zorg voor dit kindje”liet ze ons weten. Nu en dan praatte ze tegen dat “kindje”. Een verpleegster liet ons weten dat moeder rustig geworden is sedert ze voor die pop mag zorgen.
Samen gingen we naar het cafétaria. Eva had een gesprek met een vrijwilligster over breien. Die dame zou haar helpen. Ondertussen zat ik met moeder aan een tafel. Met veel moeite liet ze de pop los. Die legde ik naast haar terwijl ze haar taartje op at.
Ze leeft dus duidelijk in een andere wereld. De echte wereld lijkt steeds verder af. Feit is dat ze gelukkig is met dat “kindje”.
Dit was het voor vandaag.
Tot de volgende.
🙂
De dingen des levens ! 
Ik heb heel proces mee gemaakt met mijn moeder.. Goed dat ze iets heeft voor te zorgen dat geeft rust. Daar een hele dag zittenn maakt sommige patienten boos.
In haar wereldje gebeurt er van alles. Tijd om zich te vervelen heeft ze dus niet.
Pop geeft dan rust. Bepaalde dingen kun je gewoon geven dat de rust komt. Wat lief. Best wel zielig voor je moeder. Jullie zijn daar geweest om te bezoeken. Dat deden wij bij pa en ma toen ook. Heel veel zelfs. Doet goed als jullie dit doet.
Ach, zo aandoenlijk, de pop als troost, als houvast
Maar triest hoe een mens kan worden…
Hulde aan degene die het goede idee had je moeder die pop te geven.
Ik weet niet of ze wel zo gelukkig is, zo wil toch niemand eindigen, lijkt mij.
Toch fijn dat de pop positieve afleiding geeft, heeft ze iets om voor te zorgen. Hans
@ er zijn nu drie kuikens en nog twee gave eitjes.
Heel fijn dat “de zorg voor een kind” je moeder goed doet. Ze zal zich er gelukkiger door voelen en dat is toch wat je wilt. Gelukkig is er tegenwoordig aandacht voor dit soort verlangens.
Als dit haar kan helpen, waarom niet hé ?
Een doel in het leven, hoe klein ook, zal wel héél belangrijk zijn.
meer en meer moeten we proberen om een weg te vinden in die grijze schemerzone, jij van je moeder, ik bij mijn vader. het wordt met de dag moeilijker om hen geestelijk te bereiken.
Als de pop haar rust en troost brengt, is ze op haar manier gelukkig. Weet ook dat ze gelukkig was toen jij een baby was en zij jou koesterde.
Alles wat rust en troost brengt, lijkt me goed.
Dat men poppen gebruikte omdat oudere mensen er rustiger van worden, las ik al meer. En de oude grootmoeder was ook erg begaan met het feit dat een pop van mijn dochter geen winterjas aan had met die koude;
Maar deze week las ik dit artikel: https://www.hln.be/nina/hun-babys-lijken-echt-maar-de-zoontjes-van-messalina-28-en-chelsea-23-zijn-poppen-elke-dag-groeit-onze-band~ae13ae25/
Ik had het ook ergens gelezen. Blijkbaar ook jonge vrouwen die hun liefde aan poppen geven.
Gewoon samen genieten van de tijd die jullie samen nog hebben…
Moeilijk om je moeder zo achteruit te zien gaan. Maar als ze rustig en gelukkig is met die pop, dan lijkt me dat zowel voor haar als voor de mensen er omheen het beste.
Het is nog wel ‘een kindje’ .. niet ‘Franky’.. maar dat kan nog komen natuurlijk. Akelig om je moeder zo achteruit te zien gaan hè.. moeilijk om mee om te gaan ook denk ik.
Als ze daar gelukkig mee is en er rustiger van wordt is het toch prima…
mogge Suske
andere wereld zou ik niet zeggen , ze is terug in de tijd , die van dat ze voor jou zorgde , en het geeft haar de nodige rust
Eva weer wat over breien geleerd , kan ze in de zomer mooi wat mutsen en zo wat maken voor de volgende winter
geniet de dag
Fijn dat je Moeder gelukkig is met de pop Suske, mooi dat ze er rustig van wordt.
Mooi toch…
Mijn vrijwilligers werk qua aquaria schoonmaken is ook bij een verzorgingstehuis waar de meeste mensen aan dementie lijden. Wat je hier beschrijft zie ik op vele afdelingen terug. Ook het aquaria op de afdeling brengt ze wat rust.
Love As Always
Dimario
Dat kan helpen in haar proces. Natuurlijk niet makkelijk om het aan te zien.
Aum Shanti
Het proces waar ze doorheen gaat is zeer confronterend. Vooral voor jullie als familie. Je raakt haar ook kwijt. Zonder echt afscheid te kunnen nemen. Akelig…
Heel bijzonder hoe dat werkt in dit stadium. Het is voor de toeschouwer lastiger. Maar gek genoeg staat ze ook in haar oude krachten, zorgen voor. Dat is wat ze het beste deed.
misschien leeft ze terug in de wereld van vroeger. Als ze maar gelukkig is dan is alles goed.