Ernest komt terug naar buiten, stapt in de wagen en de poort gaat automatisch open.
Traag rijden we de oude kazerne binnen.
Ooit was deze plaats een kazerne,
nu is het een opvangplaats voor asielzoekers.
De koffer van de wagen zit vol speelgoed, stiften, schoenen en nog wat prullaria.
Een dame komt op ons af.
Ze stelt voor om de spullen naar het economaat te brengen, maar dat ziet Ernest niet zitten.
Hij wilt persoonlijk alles uitdelen en hen ondertussen de Goede boodschap brengen.
Van uit het niets komen ze op ons af.
bruin, zwart, gesluierd, niet gesluierd….
Ernest opent de koffer,
handen worden uitgestoken richting koffer.
Meer en meer mensen duiken uit het niets op.
Diverse talen door elkaar vullen de omgeving.
Ernest deinst achteruit.
Ik kom tussenbeide en probeer de menigte achteruit te jagen.
De vorige keer waren er maar een tiental vluchtelingen.
nu zijn er zo’n tweehonderd.
Dit had hij niet verwacht.
Grote en kleine handen graaien naar het speelgoed.
De doos schoenen valt op de grond en wordt zowat verscheurd.
Een jonge man afkomstig uit Irak geeft me een rondleiding.
Zo kom ik ondanks het verbod in de slaapvertrekken terecht.
Een oudere man ook uit Irak vertelt me dat hij ooit een hoge piet van het Iraakse leger was.
Hij kreeg een opleiding van de Amerikanen en die wilden daarvoor iets terug.
Het werd hem te heet onder de voeten en hij sloeg op de vlucht.
Trots toont hij me enkele documenten ingescand op zijn smartphone.
Ernest heeft zijn goede boodschap overgemaakt en vermaakt nu enkele kinderen.
Hij roept mijn hulp in en voor ik het goed en wel besef ben ik in de weer met meisjes uit Syrië en Tsjetsjenië.
Een Afrikaans meisje wilt op mijn arm.
Een jongen uit Libanon vraagt of ik morgen terugkom.
Ik zeg hem dat ik niet kan.
“jij morgen terugkomen !”
Eva zit in de auto met de deur op slot.
Het is haar teveel geworden nadat iemand probeerde haar rugzak mee te nemen.
Een uur later is het tijd om te vertrekken.
Eva is ondertussen weer uit de wagen gekomen en staat met een jongen te praten die haar GSM nummer wilt kennen.
Enkele mannen komen afscheid nemen.
“wanneer komen jullie terug ?”
Even uitchecken en de poort valt dicht achter ons.
Einde van dit avontuur.
Groetjes.
🙂
De dingen des levens ! 
Ik ben blij dat je dochter niet haar nummer gegeven heeft! Beter voorkomen dan genezen…
Lief dat je hen cadeaus bent wezen brengen. Hoe kon je weten dat het er 200 ipv 10 waren?
Het gaat om je goede intentie. Mensen kunnen wel zeggen: het is een druppel op een gloeiende plaat, maar je hebt toch een paar mensen blij gemaakt!
lieve groet
als je er mee geconfronteerd wordt, krijg je onmiddellijk een andere kijk op de dingen…
dit moet wel heel indrukwekkend geweest zijn
Dat is nogal een verschil, 10 of 200 mensen, , kan me voorstellen dat een beetje angstaanjagend is als er zoveel mensen op je af komen en er niet genoeg voor iedereen is!
Zal niet in de kouwe kleren zijn gaan zitten……
Ieder zijn eigen ervaringen opgedaan.
Het vinden van een beter leven is voor veel asielzoekers helaas vaak toch moeilijker dan gedacht of gehoopt. In europa is het een heus probleem aan het worden, voor beide partijen.
Die mensen hebben het niet makkelijk en dan komt er opeens een bekende Belgische blogger opduiken, ja, dan stroomt het helemaal vol natuurlijk 😀
Goed dat de mensen geholpen worden.
Indrukwekkende ervaring, lijkt mij!
Dat mag je zo wel stellen.
Hoe kun je die mensen nou echt helpen. Dit is ook maar een druppel op een gloeiend plaat.
Klopt en die gloeiende plaat wordt steeds groter en groter.
als ik dit lees zit ik met gemengde gevoelens….
Ai, als je het zelf meemaakt en niet alleen van de buis kent, is het toch heel wat anders en beslist schrijnender hé Suske? Je kan het je gewoon niet voorstellen dat er om afgedankte spullen wordt gevochten, de nood moet wel heel hoog zijn! En voor Eva was het beslist ook een onvergetelijke ervaring waar ze nog lang van onder de indruk zal blijven…
We waren vooral onder de indruk dat volwassen mensen kinderen aanvallen om hun deel af te pakken.
wel alle bommen en granaten
haal kapitein Haddock er maar bij
nee dat houd helaas nog niet op , opvang per regio daar lijkt mij toch het best
hier zijn kleinere dorpjes met minder inwoners dan in het asielzoekers centrum aldaar , dat is in mijn ogen vragen om problemen
En volgens ik eergisteren vernomen heb ligt naast de kazerne een veld op bommen vol mosterdgas uit WOI. Dit kan leuk worden.
Dat was wel iets om van onder de indruk te raken.
Gisteren Ernest op bezoek gekregen op mijn werk. Hij was blij dat ik mee geweest ben. Zoiets had hij niet op gerekend. Duidelijk dat hij ook nog onder de indruk was.
dat moet een aangrijpende belevenis geweest zijn, suske!
zeker voor eva!
dit laat je nooit meer los ..
Eva was maandag nog onder de indruk en ik moest er ook regelmatig aan terugdenken.
Vervelend voor die mensen dat ze moeten vluchten, maar eigenlijk moeten we ze helpen de problemen in hun eigen land op te lossen, ze allemaal naar Europa laten komen is zeker geen oplossing.
Klopt, maar het houdt voorlopig nog niet op. Vorige week waren er daar zo’n 200 vluchtelingen. Deze week komen er minstens nog 70 bij.
Wauw bizar avontuur… Wel met een mooie gedachte erachter… Maar bijzonder hoe het in het begin chaotisch in ontvangst werd genomen
Ernest dacht dat er nog altijd zo’n 10 tal mensen aanwezig zouden zijn. Hij kreeg er 200 op zijn dak. Chaotisch inderdaad.
Het duurde een tijdje vooraleer de rust terugkwam. Dan konden we een praatje maken met deze mensen.
Goed werk… en dat mag ook weleens in de schijnwerpers staan.
Love As Always
Di Mario
Ook het leed van die mensen mag eens in de schijnwerpers staan.
Ernst denkt ook, gelijk de daad bij het woord voegen.
Valt op dat mensen die een hoge opleiding of functie hadden dat ook graag vertellen.
Eva heeft gelijk, straks is ze ook haar schoenen kwijt.
En heeft ze haar nummer gegeven? Hans
Iedereen wilt daar op de één of andere manier zijn of haar verhaal doen; Niet makkelijk onder vluchtelingen. Je weet maar nooit dat je tegen een spion van IS ofzo bezig bent.
Nee, haar nummer heeft ze NIET gegeven. Slimme meid !
dat is zeker een avontuur
maar een die goed afliep , laten we hopen ook voor hen die een beter leven zoeken
Ik hoop met hen mee.