Een verslagje op zondag van de voorbije zaterdag.
Het is een zaterdagmorgen zoals er dertien in een dozijn zitten.
Mijn moeder en ik zijn net terug van boodschappen en keuvelen nog wat bij haar thuis aan de koffietafel wanneer mijn GSM van zich laat horen. Ik zie dat het Leen is en neem meteen op.
Ik hoor gezucht en een hoog kinderstemmetje op de achtergrond. “Hij is weer niet komen opdagen” begint Leen moeizaam. “Oei, is het weer van dat ?” reageer ik enigszins verveeld. Op de achtergrond hoor ik een meisjesstem mijn naam roepen.
Een uur later komen we met zijn drietjes uit het politiebureel gestapt. Ex is voor de zoveelste keer zijn dochter niet komen ophalen. Gewapend met een bundel verklaringen kan ze nu naar de rechtbank. Dit belooft een felle strijd te worden. Leen voelt zich niet lekker, zogezegd door de nasleep van een griep, maar ik weet wel beter.
View original post 613 woorden meer
De dingen des levens ! 
Feiten zijn er inderdaad om genoteerd te worden, ook al krijg je er soms geen respons op, als je niets doet is het ook een straatje zonder einde…
In Nederland hoef je daarvoor niet naar de politie, die doet toch niets.
Die van hier doet ook niets hoor, maar die moet wel de feiten noteren.
ja dit zijn zeker voor de kinderen nare dingen om mee te moeten maken
ik wandelde de hele dag in de zon , was een frisse start , maar prima te doen
ja er komen er nog vele 🙂 en ook warmer
Ik ben de tel kwijt met die ex.
Wat erg voor Leen, spijtig dat ze dit allemaal moet meemaken, moet niet plezant zijn voor haar!
Groetjes