Ik ben op het werk bezig als ik een sms krijg van Leen of we samen koffie kunnen gaan drinken.
Ik denk dat ze na het werk bedoelt, dus omstreeks 16 u,
De deur gaat open en alle twee stappen ze naar binnen.
zij heeft zojuist de kleine meid van de schoolbus gehaald.
Nu wilt ze even met me praten.
Ik neem mijn middagpauze en met z’n drietjes gaan we naar de cafetaria van het station.
Deze morgen was ze naar het huis van Samantha geweest om voor haar hond en vogel te zorgen terwijl deze in het ziekenhuis ligt.
Voor Leen bestel ik koffie en voor Britje een chocomelk.
en voor mezelf een broodje gehakt en een zero cola.
Toen Leen het huis van Samantha naderde merkte ze dat de voordeur openstond.
Net op dat ogenblik kwamen een politie agent en een dame met een zwaar dossier onder de armen naar buiten gestapt.
De dienster komt met de consumpties.
Een dame die Leen en Brit kent geeft de kleine een euro voor in de speelautomaat.
Voor een euro krijg je dan snoep of een speelgoedje.
De lieve dame krijgt een zoentje.
Leen vraagt aan de agent wat er aan de hand is.
De gerechtsdeurwaarder laat al de spullen van Tamara en haar kinderen weghalen.
Meer kan hij niet zeggen, behalve dat de hond en de vogel naar een asiel moeten.
Leen voelt de grond onder haar voeten wegzakken.
In mijn portemonnee zie ik ook een euro,
ik pak die en geef deze aan het meisje.
Gretig neemt ze die uit mijn hand,
“Geef hem maar een zoentje” hoor ik Leen zeggen.
Voor ik het weet voel ik haar lipjes op de mijne,
Die van haar smaken naar chocomelk.
haar lichtblauwe ogen kijken recht in de mijne
ik streel haar wang
Dan draait ze zing om en danst naar de automaat.
Leen weet niet wat ze moet doen.
Hoe zal Samantha hier op reageren ?
Ze is nog zo zwak van die laatste operatie,
De tumor is nog maar goed en wel verwijderd en nu dit ?
“Zoiets gebeurt niet zomaar in één – twee – drie, vooraleer ze tot zoiets overgaan moeten er toch als stappen genomen werden. De kosten van zo’n uitzetting zijn ook niet mals hoor !”
Leen knikt. Ze wist van de “problemen”., maar dat ze zoiets zou meemaken……
“Laat je er verder nu maar buiten” geef ik als raad. “Je kunt toch niets meer doen, behalve haar vriendin blijven en haar moreel steunen in haar strijd tegen de kanker.”
Weer knikt ze.
Dan is het voor mij tijd om terug naar mijn werk te keren.
Als we buiten komen geeft ze me een zoen.
De kleine meid houdt mijn hand vast en stapt mee tot aan de deur van het fietspunt.
We geven elkaar ook een zoen en dan fladdert ze terug naar mama.
De volgende morgen krijg ik een bericht van Leen dat ze slecht geslapen heeft.
Heel de nacht liggen huilen.
Dit voorval heeft haar heel diep geraakt.
Ik wens haar sterkte en beloof volgend weekend met haar richting Kortijk te rijden,
naar hetzelfde ziekenhuis waar we een maand ofzo terug een pasgeboren meisje gingen begroeten.
Nieuw leven en sterven,
Soms liggen ze dicht bij elkaar.
Letterlijk.
De dingen des levens ! 
Jeetje……. wat een heftig verhaal…….
pfffffffffffff, wat een miserie zeg!
Zoiets wens je toch niemand toe…
Het “slachtoffer” zal ongetwijfeld min of meer geweten hebben wat haar boven het hoofd hing, dit soort ingrijpen komt écht niet uit het niets.Maar het is inderdaad wel héél grof om in te grijoen terwijl zij in het ziekenhuis ligt, men had op z’n minst contact met haar op moeten nemen.
wat een ellende toch…
Wat een heftig verhaal. Het klopt natuurlijk dat een deurwaarder niet direct over gaat op zulke maatregelen, maar dan nog: waar is de menselijkheid in dit verhaal? Waarom gaat geld tegenwoordig boven alles? Er zijn nog zoveel andere oplossingen! Ik snap gewoon niet hoe deurwaarders mensen dit aan kunnen doen, en dat zij nog WEL kunnen slapen iedere avond. Veel sterkte in ieder geval.
Goh Franky, wat een verhaal. Het leven is hard. Keihard. En mensen die problemen hebben worden keihard gestraft en geraakt. We laten het allemaal gebeuren want te weinig mensen demonstreren tegen dit soort beleid.
Ik wens jullie allemaal sterkte in de steun die jullie elkaar moeten geven.
Wat kan je op zo’n verhaal zeggen……..
Zoals je zelf schrijft, eer zo’n deurwaarder binnen is…. dan is er een heel verhaal vooraf gegaan.
mogge Suske
ja rondom ons is veel armoede en andere ellende , en dat lezen we ook op dit blog
geniet de dag
…maak het maar mee…..en je kan er niets tegen doen al s ze er staan
Nieuw leven en sterven,
Soms liggen ze dicht bij elkaar.
Letterlijk.
Dit knappe slot maakt jouw weer knap geschreven blog tot iets diep filosofisch Suske. Je hebt naast de gave van het schrijven, ook de gave van een groot, warm hart!
Dat is wel heel triest, een heel ingrijpende gebeurtenis en je staat machteloos.
Suske
dit raakt ons allen hier in het blog land
de verhoudingen zijn zo scheef heden ten dage , je hoort me niet klagen , maar het is wel zo
denk ook aan je eigen gezin , maar er zijn er velen die blij met jou zijn
slaap wel
Inderdaad!
Dat was veel sneller dan gedacht, dat ze aanwezig waren.
Dat zijn geen prettige berichten als men alles kwijt bent geraakt.
Verdriet is te voelen, maar goed dat je er bent. Hans
Ai Sus.. dit soort dingen gaat je niet in je koude kleren zitten. Blijf je wel aan jezelf denken.
Love As Always
Di Mario
Aangrijpend, dit verhaal… Zo iemand zou je willen omarmen en helpen waar het kan. Dit verdient niemand.
In dergelijke omstandigheden zouden menselijkheid toch de bovenhand moeten hebben.
Je zal het maar op je bordje krijgen… Dat er zomaar politie het huis binnen gestapt is en de dieren meeneemt naar het asiel zonder enige vorm van overleg. Ik vind dat héél raar!
Sterkte voor Leen,
Liefs Kakel
Akelig…:(
Wat erg zeg. Dat dat zo moet gaan toch…
Jeetje Suske, wat een doffe ellende. Hopelijk komt het goed.
Wat een pijnlijk verhaal. Dat raakt me heel erg!