Na het behalen van mijn bruine band had de trainer een nieuw idee. In Rumbeke had men iemand nodig om de jeugd op te vangen. Eerst had hij iemand anders op het oog, maar die persoon verliet op het laatste moment de club om zijn geluk in een andere vechtsport (kempo) te gaan zoeken. Nu bleek dat het bestuur aan mij gedacht had. Omgaan met kinderen was nu niet bepaald één van mijn specialiteiten dus twijfelde ik of ik dat wel zou doen. Na een tijdje heen en weer gepraat en enkele doorslaggevende argumenten van onze sympathieke trainer hapte ik tenslotte toch toe en kon in Rumbeke met enkele kinderen van start gaan. Op dat moment (1996) waren er hooguit een vijf à tiental kinderen. Veel last zou ik dus niet hebben met dat kleine grut. Ik volgde de nodige cursussen, maar slaagde niet in mijn examen. Het feit dat ik geen jarenlange ervaring had zoals de meeste van de andere cursisten deed mij de das om. Dit was voor mij het einde. De trainer had het echter zo niet begrepen en wist me te overtuigen om toch verder de kinderen te begeleiden. Aarzelend nam ik de draad opnieuw op en met de moed der wanhoop trok ik naar de dojo.
De jaren gingen voorbij en het aantal leden was fors toegenoemen. Dit hadden we te danken aan twee fenomenen : de power rangers en marc Dutroux. Vele kinderen waren gek van de power rangers en wilden ook zoiets doen. Er kwamen ook ouders met hun kinderen naar de club omdat die ervan overtuigd waren dat dergelijke vechtsporten hun kinderen weerbaarder zouden maken tegen onmensen gelijk Dutroux. Hoe dan ook ik had mijn handen meer dan vol en was blij dat er nog enkele karateka’s bereid waren om de kinderen op te vangen.
In die tijd waren de karatepakken voor kinderen niet bepaald gebruiksvriendelijk om aan en uit te trekken zodat ik regelmatig “kleuterjuf” moest spelen wanneer ze naar het toilet moesten gaan. Daarom was het goed dat er nog iemand was om ze verder les te geven terwijl ik de toiletten bezig was enkele kindjes terug fantsoenlijk te maken. 🙂
Dat ik de ouders te woord stond en de beginnelingen opving was als het ware een logische evolutie. Ook begon ik me bezig te houden met het bestellen en verkopen van de karatepakken zodat niemand lang zonder moest trainen. Ik zette de kleintjes tegen de muur, nam hun maten en de volgende week konden ze “in het wit” trainen. Ook het opvolgen van het inschrijvingsgeld en doorsturen van de ledenlijsten naar de bond werd één van mijn taken. Het gevolg hiervan was dat toen één van de bestuursleden er de brui aan gaf men mij zonder aarzelen en opnieuw met doorslaggevende argumenten tot berstuurslid bombardeerden. Ook werd ik verkozen om de club te vertegenwoordigen tijdens de vergaderingen van de sportraad.
Tijdens het feest naar aanleiding van het 25 jaar bestaan van de club werden alle vroegere en huidige zwarte gordels flink in de bloemetjes gezet. Toen dit achter de rug was kwam één van de mannen naar voor en riep mijn naam. Ik was weliswaar “slechts” bruine band 1e kyu maar volgens zijn zeggen had ik het ook verdient om vermeld te worden daar men mij mocht beschouwen als “de moeder van de karateclub” (sic) die steeds klaar stond voor de kinderen en ook achter de schermen van alles verzette voor de goede werking van de club. Daar moest ik wel eventjes van slikken.
De dingen des levens ! 
En ik maar denken dat dat carrières van het soort `van krantenjongen tot miljonair` en `van opvangman tot karateclubmoeder` alleen in de VS mogelijk zijn… 🙂
Mooi dat verdiende schouderklopje…!!
Fijn weekend Suske.
Waardering is altijd goed, en met recht, zoals jij het omschrijft, slikken is niet nodig.
En natuurlijk is er vast wel eens wat, maar uiteindelijk is daar de schouderklop.
Waardering in werk, sport en privé zijnde kurk waar we op drijven.
Die meisjes redden het wel. Hans
Ik vrees dat karatelessen niet gaan helpen tegen monsters als dutroux, maar het helpt wel tegen pesten op school en tegen het teveel achter de spelletjescomputer zitten. Maar als ze je de moeder van de karateclub gaan noemen, dan voldoet hachelijk niet meer. Dan wordt het vet hachelijk!
Geweldig, Suske! Ongetwijfeld verdiend, dat momentje in de schijnwerpers. Fijn weekend!
Ik kan me steeds meer vinden in jouw en mijn loopbaan in de vechtsport. Mij gebeurde hetzelfde, maar dan met judo….
Mooi gebaar toch. Zo zie je maar dat je niet allerhoogste rang te hebben om toch te gewaardeerd te worden.
Love As Always
Di Mario
een hele eer Suske
een wel verdiende vermelding
en dat is toch als een mistige dag kleurrijk maken
fijne avond
Geweldig hoe jij je al jaren inzet voor de judo! En wat fijn dat je er zo voor gewaardeerd wordt.
Fijn weekend Suske!
Groetjes, Vanessa
Helemaal terecht dat er ook voor jóu aandacht was, een beetje waardering is écht niet teveel voor alles dat jij doet!
Ik heb veel bewondering voor je (sociale) inzet. Onbetaalbaar (letterlijk en figuurlijk), zo’n mensen !
Meisje in haar karatepakje ziet er gevaarlijk uit …
Geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken 😉
Maar wel lief hoor …
Zo…..Dat was even een inhaalslag op deze blog. Ik moest even de afgelopen blogs bijlezen….. Wegens familieomstandigheden even een paar dagen verzaakt, dus ik moest even doorlezen op deze blog.
Poeh, veel karate weer, en matrassen alweer omgekeerd….
Misschien zouden de matrassenkeerders ook eens op karateles kunnen gaan……
(op deze manier even de reacties op meerdere blogs van je hand samengevat)
Prachtig toch dat je zo gewaardeerd wordt!