Acht uur ‘s avonds.
Het is donker en kil in de straten van het dorp. Geen levende ziel te zien. Voorzichtig lopen Nonkel Juul en Bieke door de straten. Hier en daar staat een deur open. Onze vrienden krijgen honger en dorst. Ze besluiten hun stoute schoenen aan te trekken en één van de huizen waarvan de deur open staat binnen te gaan en zien of er iets te vreten valt.

Traag stappen ze door de nauwe gang. Bieke voelt iets harig onder haar voetjes. Nonkel Juul haalt zijn zaklamp te voorschijn die hij gebruikt tijdens zijn strooptochten. In de lichtstraal zien ze het vuile naakte lichaam van een klein meisje. Het kind haar gezicht is heel erg toegetakeld. Ze is gestorven op een wreedaardige manier, da’s duidelijk. Weer moet ons nonkel vloeken. “Dit doe je geen enkele haas aan, laat staan dit kind”.

Bieke laat zich niet afleiden en trekt de deur van de frigo open. “Honger maakt een mens blind voor andermans leed”. filosofeert ze. Nonkel Juul neemt ook een stukje van een cake dat zo te zien zijn beste tijd gehad heeft. Dan gaan ze naar boven.

De deur van de slaapkamer staat op een kier. Het scheurend scharniertje laat van zich horen. In de kamer brandt een klein nachtlampje. Bieke struikelt bijna over de pispot. Dan zien ze dat er iemand op het bed ligt. Een jonge vrouw ligt wijdbeens op bed, haar nachtjapon open gescheurd net als haar broekje zodat ze haar Bermudadriehoek voor jan en alleman, of beter gezegd, nonkel Juul en Bieke, tentoonstelt. Nonkel Juul neemt zijn tweeloop en port haar eens goed. Geen beweging. “Die is dood”. Voorzichtjes komen ze dichterbij en zien ze dat haar lichaam van kop tot teen bedekt is met kleine zwarte bollen. “Daar vreesde ik al voor” zucht nonkel Juul met raspende stem. “Die spinnen gebruiken onze vrouwen als broedmachine” gaat hij verder. “Met die *stofzuiger* bevruchten ze onze vrouwen. Die larven vreten dan het lichaam van de vrouwen op totdat ze groot genoeg zijn om zelf weer op jacht te gaan.

“Konden ze dat dan niet met hun eigen vrouwen ?” bedenkt Bieke. “Dat ga ik hen ook eens vragen” roept Juul en van pure colère schiet hij met zijnen tweeloop een gat in het plafond. Een regen van neerstortende plaaster en een oude krijsende kater is het gevolg.