Status Quo,^[1] Ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rock band wiens muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie en boogie-woogie stijl. De wortels van de groep lagen bij “The Scorpions” opgericht door schoolgangers Francis Rossi en Alan Lancaster in 1962. Na diverse lineup veranderingen, werd de band eind 1967 “The Status Quo”, hetgeen uiteindelijk “Status Quo” werd in 1970. Ze hadden uiteindelijk meer dan 60 bekende hits in het Verenigd Koninkrijk, meer dan welke andere rock band ook in de geschiedenis.^[2] 22 van hun singles bereikten de top tien in het Verenigd Koninkrijk.

De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres (Niet te verwarren met de Australische groep The Spectres, waar Bon Scott in meespeelde voordat hij bij AC/DC kwam). Rond 1967 ontdekten ze de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele hits zoals ‘Pictures of Matchstick Men’, ‘Blackveils of Melancholy’ en Ice in the Sun’ veranderde Quo van stijl met het album Dog of two head. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme. De band scoorde wereldwijd grote hits met onder andereMean Girl, Paper Plane, Caroline, Down down, Break the Rules, Whatever you want, Rockin all over the world, The wanderer en In the army now, maar brak nooit echt door in de VS. De grootste hit had de band in 1975 met de live versie van Roll over lay down, van het album Hello (1973).

Het jaar 1982 stond wat Status Quo betreft in het teken van hun twintigjarig jubileum. De band bracht een album uit getiteld: 1+9+8+2 (de som van de cijfers is 20). Drummer John Coghlan verliet de band tijdens de opname van dit album en werd vervangen door Pete Kircher. Ook Andy Bown werd toen officieel lid van Status Quo. Bown werkte al jaren intensief mee met de band, maar was tot dan toe nooit officieel als bandlid genoemd.

Op 14 mei 1982 speelde Status Quo in de N.E.C. in Birmingham. Onder het 11.000-koppige publiek bevond zich het koninklijke paarCharles en Diana. Een gedeelte van dit concert verscheen later dat jaar op een album getiteld: Live At The N.E.C..

In 1984 besloot de band om te stoppen met touren. Nog eenmaal werd een grootschalige wereldtournee ondernomen: de The End Of The Road Tour. Deze werd afgesloten met een laatste optreden in Milton Keynes. Bassist Alan Lancaster verliet Status Quo en vestigde zich in Australië. Francis Rossi en Rick Parfitt werkten in 1984 mee aan de Band Aid single Do they know it’s Christmas. Dit nummer, dat wereldwijd een nummer 1-hit werd, werd opgenomen om geld in te zamelen voor de gigantische hongersnood in Afrika.

Alan Lancaster kwam nog eenmaal terug toen Status Quo in 1985 Live Aid opende met Rocking all over the world. Dit concert was een vervolg op de inzameling van Band Aid en werd op twee podia, Wembley Stadium Londen en JFK stadium Philadelphia gespeeld. Hoewel op dit optreden kritiek in de media werd geuit, kreeg de band het 72.000 man tellende publiek aan het meezingen en dansen. Achteraf gezien hebben de sceptici hun ongelijk erkend: de opening was een sublieme zet van Bob Geldof gebleken. De sfeer was vanaf het eerste nummer weergaloos.

In april 1986 besloten Parfitt en Rossi, na enig juridisch getouwtrek met Alan Lancaster over de naam Status Quo, toch weer op tournee te gaan, ditmaal in gezelschap van John ‘Rhino’ Edwards op bas, Jeff Rich op drums en Andy Bown op keyboards. In augustus van dat jaar kwam een nieuw album uit: In The Army Now. De titeltrack was een cover van het Nederlandse duo: Bolland en Bolland. Dit nummer werd uitgebracht op single en de band scoorde hier een van hun grootste hits mee. In de voormalige Sovjet-Unie, waar toen dePerestrojka was begonnen, verkreeg Status Quo met liveoptredens een supersterrenstatus.

Alan Lancaster gaf het Status Quo-repertoire een Australisch vervolg met zijn Lancaster bombers. Ook John Coghlan bleef actief met het oude Status Quo-repertoire.

Na een aantal albums kwam Status Quo in 2002 met “Heavy Traffic”. Inmiddels was drummer Jeff Rich vertrokken en hij werd vervangen door Matt Letley. Met dit nieuwe album sloeg Status Quo opnieuw de weg van begin jaren zeventig in: stevige en ongecompliceerde rock.

Heavy Traffic werd in 2003 gevolgd door een coveralbum, genaamd “Riffs”. Hierop waren niet alleen maar covers te beluisteren, maar ook opnieuw opgenomen klassiekers als Caroline,Whatever you want, Down the dustpipe en Rockin’ all over the world.

Status Quo in Hammersmith Odeon te Londen, 1978.

Op 19 september 2005 bracht de band weer een album uit: The Party Ain’t Over Yet. De release van dit album ging vergezeld van een wereldtournee. Bovendien werd in 2005 het feit gevierd dat Francis Rossi en Rick Parfitt elkaar veertig jaar geleden daarvoor hadden leren kennen. De tournee werd in december 2005 onderbroken vanwege gezondheidsproblemen van Rick Parfitt. Aanvankelijk werd keelkanker bij hem vermoed, maar dat bleek niet het geval te zijn.

De band speelde in 2006 op het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde. Op 6 november 2006 kwam de eerste officiële live-DVD uit: Just Doin’ It. Deze bevatte opnamen van het concert dat Status Quo in mei 2006 gaf in de N.E.C. in Birmingham.

Het Britse muziekblad NME riep Status Quo in 2006 uit tot de succesvolste Britse band ooit, omdat ze meer hitnoteringen (61) hebben gescoord dan welke andere Britse band ook.

Op 1 juli 2007 speelde de band tijdens het “Concert for Diana” in het Wembley stadion, het nummer Rockin’ All Over The World. Op 27 juli 2007 trad de band op tijdens de openingsdag van het Zwarte Cross festival in Lichtenvoorde. Op 11 augustus van dat jaar was Status Quo afsluiter van de eerste editie van Pinkpop Classic.

Het 33ste album van Status Quo verscheen op 17 september 2007: In Search of the Fourth Chord, een naam die verwees naar het feit dat Status Quo regelmatig (ten onrechte) werd verweten slechts van drie akkoorden gebruik te maken.

In september 2008 bracht de band, samen met de Duitse band ‘Scooter’, een Techno versie uit van ‘Whatever you want’. Begin december van dat jaar kwam de band met haar eerste kerstsingle ooit: ‘It’s christmas time’.

Februari 2010 werden Rick en Francis in Engeland voor bedrage aan popmuziek en werk voor goede doelen benoemd tot OBE [Order of the British Empire].

2011 komt de nieuwe cd Quid Pro Quo uit. De cd staat vol nieuwe songs die doen denken aan vroegere tijden.

Bandleden

• Francis Rossi (zang, gitaar)
• Rick Parfitt (zang, gitaar)
• Andy Bown (keyboard)
• Matt Letley (drums)
• John ‘Rhino’ Edwards (basgitaar)

Ex-bandleden

• Roy Lines (keyboard) – tot en met 1970
• John Coghlan (drums) – tot 1982
• Alan Lancaster (zang, basgitaar) – tot en met 1985
• Pete Kircher (drums) – 1982 tot en met 1985
• Jeff Rich (drums) – 1986 tot en met 2000