Hier zag niemand echt naar uit op school, dus ook hij niet. Het was weer die jaarlijkse boetetocht richting schooldokter. Heel de klas samen met de bus naar het medisch schooltoezicht, ieder gewapend met een flesje pis zorgvuldig weggeborgen in de jaszak. Het zal je maar overkomen dat dit breekt onderweg. Liever niet.

Daar aangekomen gaan ze een lokaal binnen dat als klaslokaal ingericht is. Enige verschil met een echt klaslokaal zijn die vier aparte deuren.
Eerst moet iedereen zich één voor één naar een mevrouw begeven. Bij haar wordt nagegaan of je goed kunt praten, je goed kan horen en je niet kleurenblind bent. Een zeer lieve mevrouw die je tevens ook op je gemak stelt. Zo erg vind onze jongen het helemaal niet dus.

Terug naar de “klas” en enige tijd later wordt hij samen met drie andere jongens gevraagd zich naar een van de kleedhokjes te begeven en zich tot op de onderbroek uit te kleden. zo gezegd zo gedaan.
Enigzins onwennig begeeft onze vriend zich samen met de 3 anderen naar de verpleegster die hen meet en weegt. Dan mogen ze zich op een stoeltje zetten en hun buert afwachten.

Uiteindelijk is hij aan de beurt voor het doktersonderzoek. Beleefd kloppen en het kabinet van de dokter binnenstappen.
De dokter zit achter zijn bureau samen met de mevrouw die de eerste testen afnam. De jongen wordt bevolen via een trapje op een hoog bed te gaan staan en de onderbroek te laten zakken.Onze vriend voelt zich in deze situatie vreselijk ongemakkelijk.
Die lieve mevrouw van daarnet zit hem nu zomaar onbeschaamd van kop tot teen te bekijken nu hij daar hoog in zijn naakte glorie staat. En dit terwijl ze met de dokter over allesbehalve medische begrippen aan het praten is.

Gelukkig is dit alles rap voorbij en na de routine-onderzoeken mag onze jonge vriend beschikken.
Deze jaarlijkse nachtmerrie van het medisch schoolonderzoek is gelukkig weer achter de rug.