Vandaag voel ik me…..euh, wel……. zoals ik me in feite elke dag voel. Moeilijk te omschrijven. Het is niet omdat ik sedert gisteren 50 lentes tel dat ik me nu in een andere dimensie of iets van die strekking waan. Het leven gaat gewoon door en ik heb me deze namiddag gerealiseerd dat ik misschien binnen 520 weken met pensioen, kan, moet, mag gaan. Langs de ene kant is 10 jaar nog lang, maar aan de andere kant is de laatste 10 jaar in een oogwenk aan me voorbij gegaan.
Herinner je je nog het doomscenario dat bij de overstap van 1999 naar 2000 de computers zouden tilt slaan waardoor de vliegtuigen uit de lucht zouden vallen en meer van dat leuks ?
Herinner je je de overschakeling van je lokale munt naar de euro ? Da’s ook al acht jaar geleden. En zo kunnen we oneindig doorgaan.
De babies die in het jaar 2000 geboren zijn, hebben nu de leeftijd van 10 jaar en pruttelen tegen tijdens de karatetraining. Ik ben begonnen met karate in 1988 en toen waren de meeste van hun ouders nog pubers. Deze gedachte doet me soms duizelen.
En toch voel ik me nog steeds jong. Gelukkig heb ik nog al mijn haar en tanden zodat veel mensen vinden dat ik er nog betrekkelijk jong uitzie. Gelukkig zien ze me ’s morgens niet vlak nadat ik opgestaan ben en het zitten mediteren over de zin van het leven op het toilet.

Dit weekend staat in het teken van Valentijn en mijn weekendblogs zullen dit onderwerp wat uitdiepen. Diep genoeg om in mijn beerput terecht te komen.

Over beerputten en toiletten gesproken : volgende live registratie van Mr Francky zal plaats vinden vanop zijn toilet want daar valt ook een en ander over te vertellen.

Alvast een voorsmaakje

En hier heb je de spreuk van de dag :

laat de antwoorden maar komen.